Dat Poco nog eens terug zou komen om de uitgelaten sfeer van het formidabele debuut Pickin’ Up The Pieces uit 1969 te reproduceren, wie had dat gedacht? De band doet het op All Fired Up (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Dat titelnummer waarmee de plaat begint, is een heerlijk nummertje voor rond het kampvuur. En nee, het is niet een zielig zeurnummer, maar juist een lekker rockertje waarop wild valt te dansen rond het vuur. Op Drink It In wordt soulful gezongen. Goed, het neigt een beetje naar mor, maar het staat ook niet ver van Band Of Heathens. En de accordeon en dobro houden het rootsy genoeg. In That’s What Rock And Roll Will Do worden songtitels als Johnny B. Goode, Blue Suede Shoes en I Wanna Hold Your Hand gedropt in een nummer dat overloopt van enthousiasme. ‘First things first, join a band / Live on the road, sleep in the van / Every day’s a new day but the same old scene.’ En: ‘Tried to look just like the Beatles, party like the Eagles / Went too far a time or two / Once it gets in your soul, that’s what rock and roll does to you’. Als bonus speelt de legendarische saxofonist Bobby Keys (speelde met iedereen, van Rolling Stones tot Joe Ely) mee. Regret krijgt een stevige basis van bus en drums, een Spaanse gitaar en toetsen en samenzang als The Eagles, een beetje soft, maar toch ook wel mooi. Ook de zang (een beetje als Warren Zevon) van When She’s Mine is fraai, evenals de steelgitaar en piano. A Little Rain is tamelijk kaal met een hoofdrol voor dobro. Het met accordeon aangezette Hard Country verhaalt over de problemen op het platteland in tijden van droogte. Jack Sundrud schreef het. Naast hem bestaat Poco tegenwoordig uit Michael Webb, George Lawrence en lid van het eerste uur Rusty Young die al die jaren de groep in stand heeft weten te houden. Love Has No Reason is dan een tamelijk nietszeggend rockertje, maar die samenzang blijft lekker. Ook met Rockin’ Horse zijn geen prijzen te behalen. Het akoestische begin met dobro is het leukst, daarna nemen slidegitaar en orgel het over. Toch wel heel grappig is het volgende nummer, getiteld Neil Young. ‘Neil Young is not my brother / We hardly know each other / The DNA is in and he’s not my kin / Neil Young is not my brother’, horen we Rusty Young verklaren. Hij begint de tekst over de sixties toen we allemaal hippies waren met opgelapte spijkerbroeken. Natuurlijk kent Rusty Young zijn naamgenoot, want de oorspronkelijke Poco-leden Jim Messina en Richie Furay zaten daarvoor samen met Neil Young in Buffalo Springfield. Long Shot is daarna weer wat belegen westcoastrock. Maar wederom komt Poco er mee weg, want eerlijk is eerlijk, dit is toch ook wel weer die lekkere sound van weleer. Sundrud zingt wederom als Zevon en de rest klinkt als The Eagles. Die vergelijking zal altijd wel gemaakt blijven worden, ook al acht ik die band niet meer in staat tot een album als dit All Fired Up. Luister maar eens naar het instrumentale afsluitertje Pucky Huddle Stomp; dat enthousiasme is echt.
04/05/2013 Permalink
Rusty Young is eens te meer het zat om iedere keer de vraag te beantwoorden of hij de broer van Neil is. Vandaar dit nummer. Voortaan verwijst hij naar het album All Fired Up, waarop het antwoord is te vinden.