Laat ik deze recensie van The Other Life (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Shooter Jennings beginnen met een bekentenis. Ik heb de muziek van de zoon van Waylon altijd links laten liggen. Dat had waarschijnlijk veel te maken met het concert dat hij in 2007 gaf als afsluiter van het americanafestival Blue Highways. De bak herrie die hij produceerde in een steeds legere grote zaal van het Utrechtse Vredenburg joeg mij weg. Harde muziek is prima, maar alsjeblieft geen hardrock. Dat is namelijk wapperen met vette haren en broekspijpen in een laagje lucht vol samengebalde domheid. Popmuziek voor jongens die dronken willen worden om stoer te zijn. Met afgrijzen zag ik het een tijdje aan en ik vroeg me af wat zijn bassist Ted Russell Kamp er eigenlijk van zou vinden. Die had immers enkele fraaie platen gemaakt die zoveel beter waren dan hetgeen hier werd gebracht. Afijn, mijn mening over de figuur Shooter Jennings stond vast. Dacht ik althans. Tot enkele maanden geleden zijn nieuwe plaat verscheen en die is ronduit geweldig. Zodat ik dankzij The Other Life aan een inhaalslag ben begonnen. Het spookachtige pianospel van Flying Saucer Song maakt al direct duidelijk dat wat zal volgen niets anders dan een majestueus werkstuk kan zijn. A Hard Lesson To Learn is een rootsrockende song met hakkende gitaren waarin het gaat over Hank Williams, George Jones en Jimmie Rodgers. Mooi ouderwets orgel! The White Trash Song (met Scott H. Biram) pakt een countryritme en ook het met steelgitaar en fiddles gebrachte Wild And Lonesome (met Patty Griffin) is pure country voor in de achtertuin, totdat de boel een versnelling hoger gaat. Het refrein van het geweldige Outlaw You moet ik wel overnemen: ‘Hey pretty boy in the baseball hat / You couldn’t hit country with a baseball bat / Country ain’t just about where you’re at / It’s about bein’ true to what’s inside / You say you’re an outlaw with your perfect boots / That you got from your record label’s image group / Sing another man’s song with a big drum loop / Listen, son, you ain’t got a clue / You can’t buy true, tell you what they should do / They should outlaw you’. Vervolgens doet het titelnummer vooral denken aan Ray Charles op de countrytoer, waarna The Low Road countryrock met banjo is. De wild gillende synthesizer van Mama, It’s Just My Medicine komt aan als een zeis in een liedje dat eerst wat lijkt op Lynyrd Skynyrd en even later Steve Miller Band in gedachten oproept. Een nummer met handgeklap waarin na een rustige passage wordt toegewerkt naar een climax en dat razend spannend blijft door steeds weer andere combinaties. The Outsider is een bespiegelend outlawnummer met de beat van Waylon. Na de southern rock van 13 Million Light Years Away komen we dan aan bij slotnummer The Gunslinger, waarin hij flink uithaalt naar mensen die al te snel een mening over hem hebben: ‘Some people think they know me / Think they can predict me / Think they gotta dis me …  Oh, don’t call me an outlaw / I’m a motherfucking gunslinger / You wanna run your mouth all day long / You’d better keep your eye / On my motherfucking trigger finger / Do you feel me punk? / Do you feel me punk? / Do you feel me punk? / Do you feel me punk? / Do you feel me punk?’. De laatste tonen van de plaat komen van een saxofoon. Goh, wat ben ik blij dat Shooter Jennings mijn op dat ene concert gebaseerde mening volledig heeft bijgesteld met The Other Life.