Neko Case zal er dit jaar wel vandoor gaan met de prijs voor de langste albumtitel: The Worse Things Get, The Harder I Fight, The Harder I Fight, The More I Love You (Anti). Het heeft vier jaar geduurd voordat deze opvolger van Middle Cyclone er was. Vier jaar waarin Case het behoorlijk voor haar kiezen heeft gehad. Beide ouders, met wie ze een moeilijke relatie had, overleden. Depressieve klachten waren het gevolg. Een moeilijke tijd waarin ze zelfs niet naar muziek, met uitzondering van ragtime, kon luisteren. Dat ze er uiteindelijk weer bovenop zou komen wist ze wel. Het had alleen tijd nodig. Zulks wordt prachtig verwoord in het afsluitende nummer van de plaat, het adequaat getitelde Ragtime. Een ander hoogtepunt van de plaat is het a capella gezongen Nearly Midnight, Honolulu waarin Case getuige is van een meisje dat uitgefoeterd, beter gezegd, geestelijk mishandeld wordt door haar moeder. En zulks gebeurt overal en altijd. De tegenwoordig in het rurale en progressieve Vermont woonachtige Case krijgt op deze schitterende, emotioneel geladen, plaat muzikale ondersteuning van haar voormalige maatjes van The New Pornographers en usual suspects zoals multi-instrumentalist Jon Rauhouse, M. Ward, Kelly Hogan en Howe Gelb. Maar in feite is dat bijzaak, want waar het eigenlijk, zoals altijd bij haar albums, om draait zijn de sterke liedjes en haar bijzondere en krachtige stem. Indierock-country zoals indierock-country bedoeld is.
Neko Case zal op 28 november optreden op het Le Guess Who festival in Utrecht.
Zie hieronder een uitgeklede versie van Night Still Comes.
04/10/2013 Permalink
Neko rules
04/10/2013 Permalink
schitterende emotionele plaat!