Wellicht het mooiste album van 2013: Southeastern van Jason Isbell. De drooggelegde dertiger stond afgelopen week voor slechts twee optredens in ons land geprogrammeerd, in Eindhoven én Hengelo. In Southeastern Nederland, zou je dus met een beetje goede wil kunnen zeggen. In de Effenaar in Eindhoven was de kleine zaal goed gevuld met een aandachtig en gedisciplineerd publiek. 

Vanzelfsprekend kwamen veel songs van Southeastern aan bod, terwijl ook het eerdere werk van de man uit Muscle Shoals, Alabama aandacht verkreeg; ook uit z’n Drive-By Truckers- periode. En was het goed? Zeker, het was zelfs heel erg goed. Nadat levensgezel Amanda Shires ruim een half uur als opwarmer fungeerde, een opwarmer met eveneens veel kwaliteit, toonde Isbell z’n klasse, dit natuurlijk met support van Shires. Minpuntjes, ze waren er niet of het zou het ontbreken op de setlist van persoonlijke favoriet We’ve Met moeten zijn. Want ja, er waren eerder ontmoetingen met Isbell live. Als lid van The Drive-By Truckers bijvoorbeeld, begin mei 2002 in Zoetermeer. Een kennismaking die nu al 10 jaar is blijven hangen als een oorverdovende bak herrie van drie beschonken gedrogeerde solo- gitaristen. Echt goed was dat derhalve niet. Bij Isbell’s bezoekjes na zijn DBT- periode aan ons land, nu begeleid door Unit 400, ‘kleven’ gelukkig betere herinneringen. Maar wat Isbell – door Amanda een paar keer sarrend Mr. Shires genoemd – in de Effenaar neerzette was werkelijk fenomenaal. Uitstekende gitarist, een stem met veel mogelijkheden, een stem met ziel en een surplus aan prachtige, vaak indringende songs.

Shires opende haar korte set met Kudzu van haar voorlaatste album Carrying Lightning, u weet wel die ‘plaat’ die in Nederland is genegeerd. Ze deed dit a-capella; erg fraai. Vervolgens bracht zij, met haar ukelele als partner en bij een aantal nummers ook gesteund door Mr. Shires, songs van haar meest recente worp Down Fell The Doves: Garden Song, Devastate en het ‘kleine’ If I…. Vervolgens zong ze via Swimmer naar het verhaal van een vreemde vogel uit Tampa, Florida genaamd Tiger Bill, die haar ooit na afloop van een optreden een zak met allerlei onduidelijke ‘snuisterijen’ schonk…. De uiteindelijke boodschap van Tiger Bill was dat Amanda voortaan Bullettproof zou zijn, hetgeen haar inspireerde tot het pennen van de gelijknamige song.

Na een korte break dus manlief Jason Isbell en dat bleek van meet af aan waarlijk een schot in de roos. Ruim anderhalf uur etaleerde hij zijn talent, en dat zonder dat er sprake was van een moment van verslapping. Of het nou songs van zijn recente prachtplaat betrof (Different Days, Relatively Easy en Traveling Alone) of van zijn eerdere werk. Songs als Tour Of Duty en Alabama Pines –beiden van Here We Rest (2011)- en het met een drankverhaal -de klok rond zuipen en je wagen niet meer kunnen vinden- ingeleide Streetlights (Jason Isbell & The 400 Unit; 2009), het was allemaal van ongekende schoonheid. Deze songs werden dan ook nog eens afgewisseld met nummers die Isbell voor Drive-By Truckers pende met Decoration Day van het gelijknamige album uit 2003 én Danko/Manuel van The Dirty South (2004) als uitschieters. Met Codeine en het aangrijpende Elephant belandde Isbell bij een welverdiende toegift, met daarbij o.a. Warren Zevon’s Mutineer in een duet met vrouwlief.

We’ve Met ontbrak dus, maar deze hernieuwde ontmoeting met Isbell was niet alleen een geweldige ervaring, het was tevens een bevestiging van het hoge niveau van ‘s mans laatste album. Het was én is ook een grote behoefte naar meer…. In 2014 dan maar, en liefst met wat meer optredens dan de karige twee van nu. Hij (zo ook zijn eega) verdient niet alleen een groter publiek, maar Nederland dient deze man ook maar eens flink te omarmen…. en dan niet alleen in het Zuidoosten.

Waar: De Effenaar, Eindhoven
Wanneer: 28 november 2013
Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Hugo Vogel