Angel Olsen is zo eenzaam dat ze wel zou kunnen janken, maar dat doet ze niet. Ze zit liever bij iemand die net zo eenzaam is. Wie weet wat er dan ontstaat. Het levert in ieder geval met Hi-Five een lekker rockend liedje op. Daarna daalt Olsen echt af in haar vertwijfeling. White Fire is goed voor bijna zeven beklemmende minuten. Olson zong bij Bonnie ‘Prince’ Billy. Solo is ze al net zo intens. Op Burn Your Fire Fo No Witness (Jagjaguwar/Konkurrent) voorkomt ze door af en toe eens flink uit te halen op elektrische gitaar dat haar album al te zwaar wordt. Zo is Forgiven/Forgotten lekker venijnig. De zang heeft wel wat van de girlgroups van destijds. Gemengd met een portie indierock, zodat ook aan B-52’s valt te denken. Zo vrolijk klinkt niet alles. Olsen creëert een soort droomtoestand die een ontsnappingsroute vormt. Als ze dat doet zoals op Lights Out, dan is er een sterke verwantschap met het werk van Mazzy Star.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie