Oktober werd in de recensie van het nieuwste album van Robyn Ludwick door collega Hugo Vogel uitgeroepen tot countrysoulmaand. Met de releases van Lucinda Williams en Kelly Mickwee was daar alle aanleiding toe. Doen we er nog eentje bij: Baptized By The Mud (eigen beheer) van Kat Danser. Dat deze cd al eerder dit jaar verscheen doet er even niet toe. Kat Danser is een Canadese met de bijnaam koningin van de swampblues. En jawel, swampblues of countrysoul, het komt allemaal op hetzelfde neer. Muziek doordrenkt meer…

Het verhaal van de Mandolin’ Brothers gaat helemaal terug naar 1979. Ervaring kun je deze Italianen dus niet ontzeggen. Dat is te horen ook. Op Far Out (Ultra Sound Records) is een zelfverzekerd stel musici aan het werk. Het vorige album werd opgenomen in Austin, Texas, deze keer werd producer Jono Manson uitgenodigd om naar Italië te komen. Gastbijdragen zijn er van Cindy Cashdollar op Weissenborn-gitaar en John Popper die op mondharmonica de scherpe randen van de Dolomieten blaast op Sorry If. De fijne mondharmonica op de krachtige meer…

John Mobley richtte zijn Cousin John Band in 1999 op met zijn neef Chris Mobley, maar die is er al lang niet meer bij. Op Broken Heart Tattoo (eigen beheer) brengt de band uit Washington D.C. rootsy witte soul. Daarmee passen ze in het straatje van Cate Bros. en Loose Diamonds. Mobley heeft een prachtige stem, op de opener 110 Years zou je hem zomaar kunnen verwarren met Joe Henry. Het titelnummer is softrock met puntgave harmonieën. Op Sarajane valt een koor in, maar pompeus wordt het daardoor niet. Met een lichte bibber in zijn stem doet meer…

Drummer zijn in een altcountry-band is ook niet alles. We hebben het dan over de Engelse band The Whybirds en hun man achter de kit Luke Tuchscherer. Hij nam daarom een soloplaat op. Een plaat met de intrigerende titel: You Get So Lonely At Times That It Just Makes Sense (The Little Red Recording Co.). Een plaat bovendien waarop de 32-jarige Tuchscherer opvallend genoeg zelf geen drums speelt. Dat laat hij over aan producer Tom Peters. Het album, waarvan we de titel niet steeds gaan herhalen, kenmerkt zich als meer…

Voor wie meer van Hank Williams dan van Woody Guthrie houdt, met andere woorden voor wie meer “into country” dan “into folk” is, is The Goldmine van Kelsey Waldon een welkome verrassing. U hoeft nu niet meer eindeloos Sturgill Simpson te draaien om moderne verantwoorde country te horen. Waldon mag best geplaatst worden in het rijtje van andere jonge zangeressen als Nikki Lane, Lydia Loveless en Caitlin Rose, maar zij komt van deze dames het dichtst in de buurt van de klassieke country. Bedrog, armoede en meer…

Het echtpaar Jewels & Johnny Nation maakte enkele platen als City Fritter, maar op Outdoor Boogie (Sepia Tones Records) is afscheid genomen van die bandnaam. De altcountry en folkrock is uitgebreid, waarbij een duik in de geschiedenis van de rockmuziek is genomen. De heer en mevrouw Nation zingen over de summer of love op When Harrison Hit The Haight, een ultracool liedje over George Harrison in San Francisco. Groovy, behoorlijk groovy zelfs is het materiaal op deze plaat. Wat te denken van een liedje als Two Lane To Paradise? Ultracool met meer…

Gitaar, banjo, mandoline, drums, pedal steel en staande bas, Jody Weger deed het allemaal zelf. On Land & Living (Dahl Street Records) is een erg fijne altcountryplaat van een onbekende Canadees. Weger werkte veel samen met Ryan Boldt van Deep Dark Woods die overigens op hetzelfde label binnenkort ook een soloplaat zal uitbrengen. ‘I’ve seen ocean to ocean, now I just want to make it back to the trees and the lakes’, zingt Weger op High And Lonesome, echt een titel voor een liedje in dit genre. Op Six Feet Underground vernemen we dat meer…

Met de recente recensies van Lucinda Williams en Kelley Mickwee en nu van Robyn Ludwick mogen we oktober rustig tot countrysoulmaand uitroepen. Niet dat Little Rain (eigen beheer) deze maand werd uitgebracht, nee dit vierde album van Ludwick dateert al van halverwege dit jaar. Bovendien kunnen we ook niet zeggen dat Little Rain een puur countrysoulalbum is. Maar de accenten op deze plaat liggen toch wel zo dat we kunnen zeggen dat deze Texaanse zangeres hier veel soul in haar countryrock legt. Het duidelijkst misschien wel in meer…

Misschien zijn de broers Henry, JoJo en Ringo Garza wel te goed om een echt heel goede plaat te maken. Huh? Nou ja, ze kunnen alles. En dus trakteren Los Lonely Boys ons op Revelation (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) ook maar op van alles en nog wat. Knap en heel goed gedaan, maar daarmee is zo’n album nog niet een knaller. Afijn, genoeg gezeurd, terwijl er eigenlijk nauwelijks iets te zeuren is. Want wat te denken van de liedjes waarin ze hun Mexicaanse roots laten horen. Zoals opener Blame It On Love. Begint met accordeon en meer…