Voormalig Jayhawk Mark Olson wilde, na zijn definitieve breuk met zijn voormalige bandgenoten, wel eens wat anders dan die Americanaliedjes. Dat is natuurlijk prima. Met zijn Noorse vrouw Ingunn Ringvold zwierf hij de wereld over en nam her en der nummers op. Je hoort in de pop van Good-bye Lizelle (Glitterhouse) dan ook diverse invloeden uit de wereldmuziek en ook een behoorlijke dosis psychedelica. En dat is ook allemaal prima. Maar de grote makke van deze soloplaat is het gebrek aan Liedjes. Het is, op één of twee uitzonderingen na, een grote zouteloze en oubollige bende. Hier en daar leuke ideetjes die echter niet leiden tot echte liedjes met kop en staart. Rudimentaire percussie galore. En bovendien nog regelmatig vals gezongen ook. Wie Olson ooit het idee gegeven heeft dat zijn stem goed past bij die van Ringvold (quod non), wordt bedankt! De uitzonderingen zijn het rustige, akoestische Cherry Thieves en het het met elektrische gitaar aangeklede Poison Oleander. Daar krijgen ze dan nog een ster extra voor. Verder ben ik bang dat wegen van Olson en die van mij ook definitief gaan scheiden.
02/10/2014 Permalink
De man die met The Salvation Blues uit 2007 nog een prachtig album afleverde maar ja dat ging dan over zijn scheiding met Victoria Williams.
03/10/2014 Permalink
Zo slecht als Hugo vind ik het nou ook weer niet al zijn de vorige albums van Mark wel stukken beter. Overigens zong Victoria Williams nou ook niet bepaald zuiver, maar dat stoorde niet in het geheel.
04/10/2014 Permalink
Nou als je een dag ervoor nog het geweldige album van Kelley Mickwee hebt mogen recenseren dan kan ik me voorstellen dat dit album als een stoot onder de gordel binnenkomt. Ik vond de zang van Olson sowieso al nooit een pretje, maar nou met zijn geliefde erbij is het inderdaad best wel sneu allemaal.