%20(2).jpg)
Vrouwen houden niet van de steelgitaar. Dat vinden ze een zeikinstrument. Ze hebben geen behoefte aan gejank. Dat kunnen ze zelf wel. Is dit een vrouwonvriendelijk stukje? Geenszins! Al die mannen die van de pedal steel houden, moeten namelijk maar eens nadenken hoe dat komt. Durven ze hun emoties niet te tonen? Huilen ze innerlijk stiekem een beetje mee met het instrument? Nou ja, ach ja. Genoeg onzin, over naar Shaken (Bloodshot Records/Bertus) van Maggie Björklund. Dat is een vrouw en de pedal steel is haar instrument. Alle vooroordelen kunnen dus overboord. De Deense verloor onlangs haar moeder. Ze schreef veel van de nummers op Shaken in de tijd dat ze haar in het ziekenhuis bezocht. Toch laat ze haar instrument nauwelijks janken. Björklund boort diepere lagen aan op dit uiterst sfeervolle album. De samenwerking in de studio met andere musici werkte louterend, de emoties zoeken een uitweg in de desert noir van deze collectie songs. Drummer John Convertino (Calexico) en bassist Jim Barr (Portishead) leggen het fundament voor de stroom aan inspiratie die Björklund putte uit het samenzijn. Barb Hunter op cello en producer John Parish op gitaren vullen het geluidsbeeld aan. Het instrumentale The Unlucky zou dienst kunnen doen in de soundtrack van een western. De muziek voert naar de woestijn, maar ook naar koude fjorden. De stem van de Deense is niet haar sterkste troef, maar als ze in een duet met Kurt Wagner (Lambchop) zingt als een Frans zuchtmeisje, dan is dat ronduit bekoorlijk.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie