%20(2).jpg)
‘Alison, my aim is true’, zong Elvis Costello op zijn formidabele debuut. Zou Steve Earle die woorden ook wel eens hebben uitgesproken tegen zijn toenmalige vrouw Allison Moorer? Wie zal het zeggen. Ze hielden van elkaar en misschien doen ze dat nog wel, maar samenzijn ging niet langer. Moorer zingt erover op Down To Believing (Proper). En ze heeft het ook over haar autistische zoontje John Henry. Zware kost. Alsof ze al niet genoeg voor de kiezen heeft gehad in haar leven. Ze heeft het op Like It Used To Be en I’m Doing Fine even over haar moeder. ‘I tried to call my momma, forgot she’s gone’, horen we. Pijnlijk. Haar moeder werd voor haar ogen vermoord door haar vader, die daarna de hand aan zichzelf sloeg. Veertien was ze. Gelukkig had ze haar oudere zus Shelby Lynne, die ook ooggetuige was van het gebeuren. Samen sloegen ze zich er doorheen. Sterk was Allison toen en sterk is ze nog steeds. Die relatie met Steve Earle was uitgewerkt, dus dan moet je verder. Zijn muzikale invloed is nog te horen. Die elektrische gitaar op Like It Used To Be en de mandolineplukjes op Back Of My Mind zijn een voorbeeld. De beste nummers staan aan het begin. Thunderstorm Hurricane en I Lost My Crystal Ball hebben heerlijk elektrisch gitaargeweld, vooral omdat zulks nodig is in het verwerkingsproces van de scheiding. Even afreageren. Gitarist Kenny Greenberg, tevens producer van de plaat, voelt precies aan wat Moorer wil overbrengen. In de tweede helft kiest Moorer voor een zoetere aanpak. Maar kun je haar dat aanrekenen? Dacht het niet. Wie zo voor de dag komt na wederom enkele levensbepalende teleurstellingen verdient niets dan respect en bewondering.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie