%20(2).jpg)
Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Tombstone (Blue Rose/Sonic Rendezvouw) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. De man is een instituut. Al sinds eind jaren tachtig biedt hij liefhebbers van gitaarrock in de stijl van Neil Young and Crazy Horse een geweldig alternatief. Met de bands Sidewinders en Woodcocks blies hij het woestijnzand van zijn thuisstaat Arizona over de hele wereld en daar is hij nooit mee gestopt. De voorgaande zinnen schreef ik drie jaar geleden ook al eens, toen in de recensie van Buried Treasures. Ik kan die woorden makkelijk herhalen, want Rich Hopkins herhaalt zich ook. Gelukkig maar, want zo ongeveer in zijn eentje behoedt hij het genre voor uitsterven. En dat hij zich herhaalt, wil niet zeggen dat hij niets te melden heeft. In zijn nummers behandelt hij vooral sociale vraagstukken, met name die van het westen van Amerika. Op de briljante plaat El Otro Lado/The Other Side ging het vooral over de problematiek die speelt rond de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico, op Tombstone gaat het niet alleen over het vuurgevecht bij de O.K. Corral, maar ook over de oorlog tegen de indianen. In Private Shaw beschrijft Hopkins de angst van een jonge soldaat die voor het eerst aan een veldslag deel zal nemen. Het verslag maakt vooral de waanzin van die hele oorlog duidelijk. Free Man heeft ook een tekst om over na te denken. Hij begint met de woorden: ‘I always thought I was a free man / I didn’t like what I didn’t understand / A free man gets what he wants / A free man does as he please’. Tsja, vrijheid veroorzaakt een hoop strijd en ellende.
10/03/2015 Permalink
Wat een grandioze plaat is dit. Wat een energie en wat onbegrijpelijk dat ik nooit eerder van deze man/band had gehoord. Stukje van 3 jaar geleden blijkbaar gemist. Ik heb begrepen dat deze band vooral in Duitsland erg populair is. Nou dan lijkt het mij voor de organisatoren van Take Root een ideale band om te contracteren. De band breekt de tent af met zijn muziek en je hebt een internationaal publiek. Drive-By Truckers schreven historie met the Dirty South. Dit is een soort Dirty South Arizona.