“Alweer een recensie van een Scandinavische zangeres?”, zullen sommigen onder u zich afvragen bij het lezen van de naam Kristin Andreasson. Nee, nu eens niet. Andreasson is een Amerikaanse zangeres/multi-instumentaliste, gevestigd in Boston. De echte diehards onder u zullen de naam misschien herkennen omdat ze in het verleden deel uitmaakte van Uncle Earl, een geheel vrouwelijke bluegrassgroep (met onder anderen ook Abigail Washburn) die tien jaar geleden best wel wat succes had. Daarnaast vormde Andreasson in die tijd met Aoifie O’Donovan ook Sometymes Why en bracht zij in 2007 een eerste soloplaat uit. Gondolier is daar de opvolger van. Verrekte smaakvol, we kunnen niet anders zeggen. Andreasson heeft een prachtige stem die als een koele zonnestraal langs de liedjes strijkt. Prachtige, beetje mysterieuze, teksten ook. Folkpop waarin de clarinetten van Alec Spiegelman een belangrijke bijrol spelen. Andere bijdragen komen uit de Crooked Still-hoek (eerder genoemde zangeres O’Donovan en cellist Rushad Eggleston) en van de Punch Brothers (gitarist en producer Chris Eldridge en bassist Paul Kowert). Prachtig is ook, o.a. te horen in ‘Simmon, de samenzang met Jefferson Hamer. Mooiste nummer is evenwel het verstilde How The Water Walks. Bij elkaar duurt deze schijf met 10 nummers 37 minuten en dat is m.i. precies lang genoeg. Langer zou echt te lang zijn geweest.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie