Na vier keer draaien wist ik het wel. Met Heartbreak Pass (New West Records/ADA Warner Music) was het Howe Gelb dan eindelijk gelukt. Hij had al jaren zijn best gedaan om het mij moeilijk te maken, maar hij was er nooit in geslaagd mij van zich te vervreemden. Tot nu dus. Heartbreak Pass. Ik was er wel klaar mee. Een gebroken hart. Een goede vriend kwijt. Howe Gelb, gedenkwaardige concerten had ik van hem gezien. Geweldige platen had hij mij geschonken. Tenminste… Had ik me al die jaren vergist? Ik begon ernstig aan mezelf te twijfelen. Heartbreak Pass schiet weer alle kanten op. Baarlijke nonsens staat er op het album. Wat een aansteller toch. Gelb bedenkt een onzinnig regeltje en gaat er mee aan de haal. Eigenlijk werkt hij al jaren op die manier. Ik was me daar van bewust. Sterker nog, ik bewonderde hem om die manier van werken. Iemand die zijn eigen gang ging, onafhankelijk van wie dan ook zijn ding deed. Ik was een fan. Een groot fan. Totdat ik vorig jaar in Vera opeens een beetje genoeg van hem kreeg. Want wat een flauwe grappen stond mijn held daar te vertellen. Hoezo eigengereid? Howe Gelb, zo bedacht ik, is gewoon een persiflage op zichzelf geworden. Hij weet dat zijn publiek zijn grilligheid bewondert. En dat is dus wat hij zijn gehoor geeft. Tsja… En toen kwam zijn nieuwste album. Mijn vrees bleek uit te komen. Ik was klaar met mister Giant Sand. Toch stopte ik het nieuwe album voor de vijfde keer in de cd-speler. Ik deed mijn koptelefoon op. Heaventually. Een nogal flauwe woordspeling. Niet een erg sterk begin. Zie je wel, het worden twee sterren deze keer. Ik ben er wel klaar mee. Maar dan volgt de rest. Verkenningen van loungemuziek middels jazzy pianospel, experimentele noise, woestijnrock. En na vijftien nummers ben ik toch weer om. De gitaren kwaken als een astmatische Donald Duck in Texting Feist, op Transponder krijgt Jason Lytle van Grandaddy ruimte om rare geluiden uit toetsinstrumenten te halen, waarna Gelb kweelt dat er iets helemaal mis is in Song So Wrong. Maar we horen wel de pedal steel van Maggie Björklund. Best mooi toch. Op Every Now And Then gebeurt van alles. Spaanse gitaar, Mexicaanse trompetten, lekker losjes drumwerk en de stemmen van de Canadese Voices of Praise. Mooi. Erg mooi zelfs. Verdomd, Heartbreak Pass is toch weer een album geworden waar ik plezier aan ga beleven. Luister eens naar die heerlijke violen op Man On A String. En jawel, dat is Ilse DeLange die daar zingt. En op dobro JB Meijers! Een buitengewoon veelkleurig internationaal gezelschap is present. Met de Italiaanse band Sacri Cuori, de Kroatische folkzangeres Lovely Quinces, Steve Shelley van Sonic Youth, Grant-Lee Phillips, bandleden uit Denemarken en Tucson, Arizona , zijn ex Paula Jean Brown en John Parish en dan slaan we ook nog wat mensen over. Gelb besluit op Forever And Always samen met zijn twaalfjarige dochtertje Tallulah, die zingt en gitaar speelt. Net zoals hij vroeger zijn dochter Patsy ook wel eens in de studio haalde. Gelb is op Heartbreak Pass weer all over the map. En nu ik een beetje ben hersteld van de tegenzin die ik aanvankelijk voelde, bedenk ik dat ik zo’n reactie al eens eerder heb gehad. Het briljante Chore Of Enchantment dat ik van hem kocht na een optreden in The Knitting Factory in New York, nog voordat het album officieel verschenen was, vond ik in eerste instantie ook helemaal niets. Totdat ik na vaker draaien verslaafd raakte aan die plaat. Dus sorry dat het nu weer gebeurd is. En sorry voor de hoeveelheid woorden in deze recensie. Sorry voor de rare hersenkronkels. Sorry voor het op het verkeerde been zetten in de eerste zinnen. Sorry voor het langdradige slotakkoord. Sorry dat ik me toch weer zo heb laten gaan. Meegevoerd door Giant Sand.