De Rhythm & Blues Night in Groningen is al jaren een alleraardigst festival met rootsmuziek in allerlei varianten. Dit jaar lag de focus iets meer op de blues. Daar moet je natuurlijk niet over zeuren, want dat is nou eenmaal de opzet. Het was dit jaar gewoon zaak De Oosterpoort niet te ver in te lopen. Want voor country moest je zijn in de entreehal en de daaraan verbonden binnenzaal. JP Harris was er. En wie was die gitarist daar naast Kevn Kinney van Drivin’ N’ Cryin’? Verrek, Warner E. Hodges! Gitarist van Jason and the Scorchers. De avond kon niet meer stuk.
Helemaal niet zo’n gekke combinatie eigenlijk, Drivin’ N’ Cryin’ met Warner Hodges (foto links). Hardrock is de verbindende factor hier. Want waar Jason and the Scorchers sinds begin jaren tachtig country speelden met hardrocklicks, daar begon later dat decennium Drivin’ n’ Cryin’ folkrock te combineren met hardrock.
Wat een verrassing dat Warner Hodges daar stond. Het wordt een druk jaar voor de gitarist die net een nieuw album heeft gemaakt. Gunslinger heet dat ding. En een gunslinger is Hodges nog altijd. Hij knalde en scheurde er op los, slingerde zijn gitaar over zijn rug en speelde door. Man, man, man, zoals we hier in Groningen zeggen als we onder de indruk zijn, wat een gitaarbeul. Alleen hij maakte de avond al de moeite waard. Na de concerten met Drivin’ N’ Cryin’ is hij later deze maand met Dan Baird & Homemade Sin te zien in Scandinavië, waarna hij in juli met Jason and the Scorchers Engeland aandoet. Dan is hij in oktober terug voor een Europese tournee met Baird die hem ook weer in Nederland zal brengen.
De avond begon met een hoedje, een petje en de kleinste basgitaar die we ooit zagen. Dat hoedje was natuurlijk van Greg Trooper. En dat petje van Chip Dolan. Die zagen we in november ook al op hetzelfde podium, toen naast Sam Baker en Carrie Elkin. Met zijn spel op toetsen en accordeon gaf hij de fraaie liedjes van Trooper extra glans. De singer-songwriter bouwt zijn country- en folkliedjes toch al graag uit met wat extra elementen. Denk maar aan zijn fraaie van soul doortrokken platen die hij opnam in Memphis.
Zagen we toch ook nog wat blues in Groningen? Jazeker. Malcolm Holcombe belichaamt de blues. Die stem! Een verkouden straatzanger zou er van schrikken. Holcombe werd begeleid op dobro door Jared Tyler. En die trok de set toch behoorlijk naar countryterrein. Prachtig hoe die twee mannen samen zongen. Die soepele stem van Tyler naast de grom van Holcombe.
Waar Daniel Romano een half jaar geleden op TakeRoot voor een volle grote zaal stond, had JP Harris (foto links) moeite om de entreehal gevuld te houden. ‘If you’re not here to hear countrymusic than you’re shit out of luck’, deelde hij mee. En blijkbaar was het overgrote deel van de aanwezigen niet gekomen voor de hardcore country van Harris, die misschien ook wel iets meer variatie in zijn liedjes zou kunnen aanbrengen. Hij stond er met zijn band The Tough Choices. Over een moeilijke keuze gesproken, dat was het ook, want tegelijkertijd stond de legendarische Mavis Staples in de grote zaal. Daar konden we toch ook niet omheen. We kwamen er binnen en hadden geluk. ‘I feel good y’all’, hoorden we haar zeggen, maar een beetje moe was ze blijkbaar ook, want ze ging er bij zitten. Daarna verdween ze zodat haar band het twee nummers zonder haar moest doen. Daar was ze weer. Respect Yourself! Een geweldige stem heeft ze nog altijd en de politiek geladen countrysoul heeft eeuwigheidswaarde. Terug bij Harris vernamen we dat er geen honky tonks zijn in de hemel. Hadden we al veel vaker gehoord, maar het blijft goed om te weten natuurlijk.
Chuck Prophet kwam alleen op met een akoestische gitaar. Dat was een teleurstelling. Totdat hij begon te spelen. Wat een sterk oeuvre heeft de Amerikaan sinds zijn dagen bij Green On Red toch bij elkaar geschreven. En zijn zang is steeds beter geworden. Hij gebruikte trouwens twee microfoons. Zo af en toe zong hij door zo’n ouderwets geval, vooral leuk als hij oooohhhh schreeuwde. Een buitengewoon sympathiek optreden was het. Zo af en toe viel zelfs te denken aan Paul McCartney en ook aan Loudon Wainwright III trouwens.  De nacht was nog niet voorbij. In de entreehal stond Daddy Long Legs, een bandje dat binnenkort een album uitbrengt op het Norton-label. Dat maakte nieuwsgierig. Binnen twee nummers werd echter duidelijk dat we hier niet te maken hadden met rudimentaire rock-‘n-roll of blues, maar met tamelijk theatrale ongein.

Foto’s: Gerrie van Barneveld