Eerlijk is eerlijk. Live viel Daniel Romano vorig jaar in Vera en op Take Root een beetje tegen. We hoorden een nogal dunne stem en als podiumpersoonlijkheid had Romano moeite de ruimte te vullen. Was de hype rondom zijn persoon onterecht? Geenszins. Come Cry With Me heeft niets van zijn glans verloren. En op het nieuwe album If I’ve Only One Time Askin’ (New West Records/PIAS) bevestigt de Canadees zijn grote klasse. Als geen ander geeft Romano ouderwetse country een nieuwe impuls. Door dicht bij de traditie te blijven, maar ook door lekker te knutselen aan het fundament. Romano zit graag in de studio om zijn ideeën over country vorm te geven. Mosey noemt hij zijn muziek. Te vastomlijnd moet de definitie niet worden, zo kan het gebeuren dat hij achter het nummer met de prachtige titel The One That Got Away (Came Back Today) een stukje plakt waarin hij met stuwende bas het begrip mosey uitvent, gestimuleerd door achtergrondzangeressen. Dat Romano zich uitleeft in de studio blijkt wel uit de manier waarop de nummers in elkaar overlopen. Opvallend is dat Romano absoluut niet vies is van de overdonderende kracht van violen. Opener I’m Gonna Teach You is orkestraal en majestueus, de liefdespijn wordt alle kanten opgeschoven. Mosey is welbeschouwd niets anders dan countrypolitan. Maar waar de Nashville-sound die in de tweede helft van de jaren vijftig ontstond gericht was op het wegpoetsen van boerse elementen als steelgitaar en fiddles, is daar bij Romano geen sprake van. De steel gaat constant de strijd aan met strijkers en het effect is groots. Net zo makkelijk wordt op Strange Faces een accordeon ingezet. Trouwens, waarom noemt Romano zijn muziek niet gewoon americana? In dat woord kun je toch ook een samentrekking zien van Amerika en Canada! Afijn, laten we de woordvondsten maar over aan Romano zelf. Diens teksten zijn om te janken zo mooi. ‘I get more happiness from a bottle and more love from a stranger’, stelt hij fijntjes vast op Old Fires Die. Het is een en al droefheid en al die verhalen spelen zich af achter gesloten deuren. Het gaat constant bergafwaarts en als het dan eens wel goed gaat, dan gaat het toch al snel weer mis. ‘She found some rainbow that I couldn’t see / She was only learning to do without me’, klinkt het op There’s A Hardship, een cover die hij plukte van een vergeten album van George Jones. Het drama stapelt zich op en Romano struikelt op If I’ve Only One Time Askin’ van de ene teleurstelling in de andere. Op het einde van deze prachtplaat is hij dan ook moe: Let Me Sleep (At The End Of A Dream).
03/08/2015 Permalink
een plaat die blijft boeien en waarin je steeds weer nieuwe dingen ontdekt. grote klasse!!
05/08/2015 Permalink
Daniel Romano is ’the real thing’. Kippenvel van begin tot einde.
09/08/2015 Permalink
alleen een romanticus kan zo over verloren dan wel onmogelijk liefdes zingen… plaat van het jaar…
09/08/2015 Permalink
Plaat van het jaar? Aardig en goed geproduceerd, meer niet.
Een snufje Gram Parsons plus heel veel slagen van de Willie Nelson pepermolen.
TIP: Beluister eens Willie Nelsons ‘Phases And Stages'(1974) & ‘Red Headed Stranger’ (1975).
09/08/2015 Permalink
Ik moest ook aan Red Headed Stranger denken. Erg goede plaat. Zeker top 10 materiaal.
25/08/2016 Permalink
in een woord: Geniaal