Patty Griffin
Het was geen gelukkig gesternte waaronder TakeRoot deze zaterdag van start ging. In de week tevoren was de toestenist van Dawes overvallen door een blindedarmontsteking zodat de band zonder toetsenist optrad. In de programmering knelde ook iets. Er was een extra, vijfde, podium gecreëerd zodat er maar liefst twintig acts in de Oosterpoort zouden optreden, maar van een evenwichtig programma was toch geen sprake. Klaarblijkelijk wilde de organisatie ook een andere doelgroep dan het traditionele americanapubliek aanspreken, zodat er ook schier onbekende namen als Juan Wauters, Danny Kroha, Con Brio en Andy Shauf op de affiche terecht kwamen. Je kon je trouwens ook afvragen waarom Dawes alweer voor de tweede keer in drie jaar geprogrammeerd werd. Dergelijke ongelukkige keuzes vielen echter in het niets bij de vreselijke ellende die David Corley ten deel viel. Op het podium kreeg hij een hartinfarct. Nadat hij geruime tijd gereanimeerd was, werd hij overgebracht naar het ziekenhuis. De laatste berichten zijn dat het er naar uitziet dat hij uiteindelijk weer volledig zal kunnen herstellen. Maar het was voor iedereen enorm schrikken en het wierp ook een deken over het verdere verloop van de avond.
TakeRoot is nog maar net van start of de binnenzaal puilt al uit van belangstellenden. Binnen staat Otis Gibbs met gitaar, songs en verhalen. Meer heeft de man met de lange grijze baard ook niet nodig om de aandacht van het publiek op dit vroege tijdstip vast te houden. Als altijd gebracht met die enorm krachtige stem. Grappend dat hij niet weet waar hij is en de vraag of het goed is dat hij gitaar speelt zit de stemming er al vroeg in. Het verhaal dat hij door de Duitse televisie werd aangezien voor een dakloze vertelde hij al bij zijn eerste Nederlandse optredens in 2009. Is dat erg? Nee hoor, het is als een greatest hit, goed en niet te verslijten.
Op het nieuwe podium in de kelder van de Oosterpoort mocht de Canadese (van Poose komaf) Basia Bulat het spits afbijten. En dat deed ze goed. De eigenzinnige zangeres begon met een doosje met knopjes waarmee opnames van haar eigen stem en beats kon reguleren om zo de basis van een liedjes neer te leggen. Daarna kon ze met behulp van haar ukelele of autoharp daar nog een en ander aan toevoegen. Niet iets dat een traditioneel americanapubliek gewend was, maar het werkte bijzonder goed. Het gitaarspel van de later opgekomen Andrew Woods maakte het af. Fris optreden
Of we onze ogen willen sluiten zodat we ons kunnen overgeven aan een gezamenlijke transcendente meditatie. Een beetje zweverig wordt het wel bij The Villagers met Conor O’Brien die zelf een groot deel van het optreden met gesloten ogen op het podium staat. ‘Love is all’ zingt Conor O’Brien met zijn fraaie falset, het nummer Little Bigot is een van de prijsnummers van zijn laatste album waar vanavond veel van gespeeld wordt. Het publiek luistert aandachtig, terecht, het is een sfeervol meeslepend optreden. De harpiste is een mooie toevoeging aan de band. En dacht je even dat de trompet uit een doosje kwam, als je je ogen opent zie je dat de drummer deze bespeelt.
De toetsenist van Dawes is ziek en daardoor helaas afwezig. Maar het optreden gaat wel door. Net als twee jaar geleden staan ze in de grote zaal. Met nieuw live lid Duane Betts, zoon van Dickey Betts (een van de oprichters van The Allman Brothers Band) op gitaar wordt een wel heel stevige muur van geluid opgetrokken. Het geluid is kneiterhard en je hoeft de zaal niet meer in om het te kunnen volgen. Alle subtiliteiten uit de nummers verdwijnen en dat is verdomd jammer. Bij de afsluiter ‘All Your Favorite Bands’, titelnummer van het laatste album neemt zanger Taylor Goldsmith plaats achter het toetsenbord. Best mooi, maar nog steeds veel te hard.
Met het programmeren van Mark Kozelek alias Sun Kil Moon zette de organisatie van TakeRoot een gedurfde stap. Kozelek is niet de makkelijkste performer – zijn gedrag tijdens optredens en interviews is berucht, en bovendien is zijn muziek niet het meest toegankelijk. En die elementen zorgden er ook mede voor dat zijn optreden in de kleine zaal niet datgene werd waarop vooraf misschien gehoopt was. Kozelek begon met een a capella gezonden kerstnummer en liet dat volgen door een bijna agressief gezongen nummer waarop hij zichzelf slechts begeleidde op een trommel. En hierna weer een a capella gezongen nummer. Dat een deel van het festivalpubliek het daarna voor gezien had, is niet meer dan logisch, maar het was klaarblijkelijk voor Kozelek een verrassing. Hij begon te fulmineren tegen dat ongeduldige en onrustige publiek en kwam daar elke keer op terug waardoor het gehele optreden iets pijnlijk kreeg, hoe mooi sommige nummers van de twee laatste albums, Benji en Universal Themes, ook ten gehore werden gebracht.
Patty Griffin is tegenwoordig een van de grand ladies of americana naar wiens optreden dan ook door velen was uitgekeken. In een volgepakte kleine zaal liet ze zich begeleiden door meestergitarist Dave Pulkingham. Met een blauwe bellbottombroek leek ze net je buurvrouw die in de jaren 70 is blijven hangen. En dat is niet eens zo’n gekke vergelijking want Griffin bracht een show van een uur die herinneringen opriep aan de grote singer-songwriters uit dat decennium. Veel prachtige nummers van het zeer recente, een dag tevoren , in Europa uitgebrachte Servant Of Love. Het mooist als Griffin zich zelf op piano begeleid en Pulkingham daar subtiele gitaarlijntjes omheen vlecht. Klasseoptreden.
Op het dundoek dat TakeRoot boven het podium in de kleine zaal heeft gehangen staat een Joshua Tree afgebeeld. De Amerikaan Ryley Walker brengt ons echter tijdens zijn set niet naar het zuiden van Californië, waar die dingen in de woestijn te vinden zijn, maar naar het zand van Marokko. Met zijn fenomenale gitaarspel catapulteert hij het publiek terug in de tijd. Zijn jazzfolk past bij de jaren zestig. Bij hippies die hun heil zoeken in Marrakesh. Walker imponeert en zijn band (elektrische gitaar, toetsen, staande bas, drums) al evenzeer. Vrije improvisaties vloeien altijd weer terug naar de bron van de melodie van het liedje. Kundig om niet te zeggen buitengewoon knap. Daarbij is Walker uitermate gedreven. Prachtig optreden van een topband die zijn weerga niet kent.
The Crooked Brothers leverden dit jaar een heerlijk album af: Thank You I’m Sorry. Het leverde het Canadese trio een plaats op op het het podium in de foyer. En dat is misschien wel het moeilijkste podium van TakeRoot, want je moet het publiek te pakken zien te krijgen dat passeert, komende uit of gaande naar een van de zalen. Hoewel de mannen een heel scala aan lekkere nummers ter beschikking heeft bleek toch dat het hen, hoe goed hun americana ook over het voetlicht gebracht wordt, eenvoudigweg ontbrak aan power en body om het publiek bij de kladden te grijpen.
Het optreden van My Morning Jacket duurde 25 minuten. Voor ons. Toen hebben we ons toevlucht gezocht aan de bar. Veel te hard en veel te… ja wat eigenlijk? Stadionrockend? Progrockend? Ongetwijfeld allemaal heel kundig gedaan. Maar het My Morning Jacket van Z en The Tennessee Fire lijkt wel erg ver weg te zijn. Alleen de wind en rookmachines ontbraken er nog aan.
Gelukkig werd de avond gered door The Delines. De band rond zangeres Amy Boone en gitarist en songsmid Willy Vlautin (ook Richmond Fontaine) leverde een heerlijk set met loomdromerige countrysoul af. Uitstekende nummers van het debuut Colfax werden afgewisseld met een paar songs van de toer-EP Scenic Sessions. Ook de nummers van het in oktober nog op te nemen nieuwe album overtuigden. Voor ruige gitaarerupties moet je niet bij The Delines zijn, maar daar kwam het publiek in de volgepakte binnenzaal ook niet voor.
De eerste band die de mensen in de foyer wel volledig kon inpakken, was ook de laatste band die er optrad: Con Brio. Een verrassing (want wie had er voordien van gehoord?) en een sensatie. Dit zevental uit San Francisco brengt zwoelrockende soul met pit die soms onstuimig uit de bocht mag vliegen. Heerlijk. de nog jonge voorman/zanger Ziek McCarter ging enorm op in zijn performance en kreeg het er zo warm van dat hij de avond met blote bast bast beëindigde. Niet tot ongenoegen trouwens van menige dame in de foyer.
Zo kreeg een ongelukkige en een niet geheel overtuigende editie van TakeRoot toch nog een mooi einde.
Tekst: John Gjaltema, Peter Hageman, Hugo Vogel
Foto’s: Peter Hageman
14/09/2015 Permalink
Inderdaad geen volledig overtuigende editie. Maar het was wel gezellig en dat is ook veel waard. Ikzelf wil er het optreden van Andy Shauf aan toevoegen. Geen vrolijke vogel en al helemaal geen podiumdier, maar het was wel genieten van slim in elkaar gestoken arrangementen. De teksten waren dan weer niet erg goed verstaanbaar. En zelf was ik teleurgesteld over het optreden van Patty Griffin. Had de indruk dat ze niet goed bij stem was.
14/09/2015 Permalink
Ik lees meer gemopper over Take Root ’25, wat ik toch niet helemaal snap. Voor mij was het een bijzonder fijne editie met een brede line-up en een 5e podium wat er voor zorgde dat het publiek zich goed verspreidde. Ik heb heel veel prachtige ingetogen luistermuziek gehoord en was ontzettend positief verbaast over het feit dat het publiek overal zo netjes stil was. Zelfs bij Villagers in de grote zaal! Ongekend.
De harde bands heb ik aan mij voorbij laten gaan en heb mijn uitermate vermaakt bij de mooie bands, waarvan ik hier boven alleen iets lees over Kozelek en Villagers. Jullie zijn wat dat betreft op een heel andere Take Root geweest 🙂
14/09/2015 Permalink
Villagers was subliem inderdaad. Och man. Super. Mooie liedjes.
14/09/2015 Permalink
Tsja, het hangt natuurlijk allemaal een beetje af van de artiestenkeuze en de verwachtingen daaromtrent. Persoonlijk een prima dag gehad met 3 hele goede shows (Ryley Walker, Patty Griffin, The Delines) en 2 iets mindere maar nipt voldoende (Danny Schmidt, Dawes). Kan me uitstekend vinden in bovenstaande stukjes over deze acts. En wat betreft MMJ; hun laatste album is echt de slechtste cd die ik dit jaar aangeschaft heb dus het was al snel duidelijk dat ik hun optreden zou overslaan.
14/09/2015 Permalink
The Legendary Shack Shakers hebben een nieuw
album…
Yuppie
14/09/2015 Permalink
Ik kan mij heel goed vinden in jullie verslag, Hugo. Ik heb me vermaakt op deze 2015 editie, maar (ook) ik het betere edities meegemaakt. Daar staat wel tegenover dat ik Ryley Walker een wel heel erg sterk optreden vond geven. Het behoort direct tot een van mijn favoriete optredens van mijn 11 Take Root edities. The Villagers waren ingetogen prachtig, Dawes was mooi zuiver. MMJ: ik luister thuis ook naar stevige rockmuziek, maar de show van MMJ kon mij helaas niet bekoren. De band overspeelde de zanger, de zangstem was niet hoorbaar. In de kelder was The Weather Station fluwelen zacht prachtig. Andy Shauf had misschien beter op een eerder tijdstip mogen spelen, de eerste drie nummers leken te veel op elkaar. Slotact Con Brio was een fantastische afsluiter: uitstekende uitermate uitgebalanceerde band die moderne ouderwetse soul speelde.
14/09/2015 Permalink
Leuk verslag, herkenbaar! Geluid bij de wat ruigere bands op Take Root in de grote zaal is wel vaker soep. Vraag me wel af of dit aan de bands zelf ligt of misschien aan de dienstdoende geluidsman?
14/09/2015 Permalink
Ik heb vaak de indruk bij take root dat er een calvinistisch sausje overheen ligt.
Het mag niet te uitbundig worden,niet al te vrolijk en liever geen beginnende mosh-pit zoals vorig jaar bij het heerlijke optreden van slobberbone.
Ik zag zelfs bij dat optreden een bezoeker die vooraan bij het podium stond een half vol glas bier achterover mikken het publiek in.
Toch wel een beetje een verademing was toen mijn gevoel.
Dit jaar was er op slobberbone gebied eigenlijk niets te beleven.
Con brio had als afsluiter natuurlijk wel een heel energiek optreden maar als liefhebber van o.a. wild romance(prachtig optreden in de asser tt week met als openingsnummer “blauw ” van the lau die net was overleden) is soul muziek niet aan mij besteed.
Ik heb de kleren daar ook niet voor.
Volgend jaar ben ik trouwens gewoon weer van de partij want de bandbreedte van genres/stijlen die de programmeurs hanteren is erg groot en daarom altijd spannend en onvoorspelbaar.
.
15/09/2015 Permalink
Ik ben juist heel positief over het festival. Wellicht omdat ik van te voren geen al te hoge verwachtingen had. Het begon al geweldig met Otis Gibbs, wat een heerlijke rauwe singer songwriter. Ik vond het ontbreken van de toetsenist bij Dawes juist een verademing. Bas, gitaar, drums en gaan met die banaan. Niks niet te hard voor mij. Ik vind hun CD’s nog niet al te spannend, maar live was er spanning genoeg en wat een strot heeft die zanger. Heerlijk. Danny Kroha was ook echt geweldig. Ik ben een groot liefhebber van de countryblues en daar bracht Kroha diverse voorbeelden van met een prachtige gitaartechniek.
Ryley Walker was geniaal, of eigenlijk de hele band. Wat vulden die elkaar goed aan zeg. Maar absolute hoogtepunt was uiteraard Patty Griffin. Wat een passie, wat een intens optreden. Ik heb dan ook torenhoge verwachtingen van haar nieuwe CD Servant of love.
Delines vond ik ook wel goed, alleen niet wezenlijk anders dan de sfeer op de CD en daardoor weinig verrassend. Maar die zangeres heeft wel wat natuurlijk.
Kortom, ik heb me uitstekend vermaakt.
Als ik dan toch een minpuntje mag noemen, nou ja minpunt, het was bespottelijk. Ik weet zeker dat er nog nooit een beroerdere artiest heeft opgetreden dan Juan Wauters. Echt alles ging mis, de zang was vals, de begeleiding schortte aan alle kanten. Die percussionist die gewoon regelmatig missloeg. Onvoorstelbaar en dat gekke mannetje die met zijn winterjas op de grond zat te spelen. En de hoofdrolspeler zelf met zijn Liverpool shirtje. Het was hilarisch. Echt lachen, maar toch maar niet weer doen.
15/09/2015 Permalink
Dat snoeihard toch mooi, aangenaam en spatzuiver kan zijn, heeft Wilco op niet mis te verstane wijze in dezelfde zaal aangetoond
15/09/2015 Permalink
Ik vind MMJ een van de beste bands die ooit live heb gezien.
Een vriend van mij had ze in Paradiso gezien en hij vond het geweldig.
Misschien hoort deze band niet op Take Root, maar eerder op Crossing Border of Motel Mozaique thuis.
Dawes was hun support act dus zal het wel een festival package deal zijn.
Con Brio ken ik al een tijdje. leuke band inderdaad.
15/09/2015 Permalink
Con brio was energiek en aanstekelijk, prima band voor in de foyer, maar niet mijn muziek, ik geloofde ze niet. Ook geen band die ik passend vind voor take root. Dawes alweer op take root? Teveel van het goede, overschatte band naar mijn smaak. Ik ging heen voor Danny Schmidt, Ryley Walker en Patty Griffin. Alledrie zeer overtuigend. Dat was naar verwachting. Ik heb geen verrassingen gezien en de line-up was aan de veilige kant. Desondanks vermaak ik me altijd prima. Volgend jaar eindelijk eens Ryan Bingham of John Moreland. Ook Barna Howard, Cameron Blake of Andrew Combs zouden niet misstaan.
16/09/2015 Permalink
Houndstooth, Basia Bulat, Dawes, Patty Griffin en the Delines gezien.
Ik heb me dus prima vermaakt!!
21/09/2015 Permalink
Dank voor het verslag. Zoals een aantal van jullie weten, ben ik wel van het ruigere werk maar ook van de mooie sound van Patty Griffin. Patty was inderdaad achter de piano met de op gitaar begeleid door Dave Pulkingham onnavolgbaar. Eigenlijk was haar bijdrage veel te kort. Dan My Morning Jacket. Ik had ze een paar dagen daarvoor gezien in Paradiso. Daar waren ze werkelijk fantastisch en speelden ze bijna alle nummers van de heerlijke CD The Waterfall. In de Oosterpoort vielen ze mij ook wat tegen. De oorzaak? Misschien was ’t wel het optreden van Patty Griffin. Of toch de afstelling. Ik hou ’t op het laatste. Volgend jaar ga ik zeker weer naar TakeRoot. Ook om kennis te kunnen nemen van de muziek van vreemde types zoals Mark Kozelek. Ik ga zijn muziek beluisteren. Tenslotte een idee voor TakeRoot 2016: The Hiders.
30/09/2015 Permalink
koppelverkoop JW Roy De nieuwe Roy klinkt prima. jammer van de verplichte koppelverkoop met een boek
01/10/2015 Permalink
Kan me niet heugen dat JW Roy op Take Root stond, staat ook niet bij de Line Up. Zal wel aan mij liggen.
De nieuwste Patty Griffin ligt trouwens inmiddels al even in de winkel en is ongeveer net zo mooi als haar optreden. Dus mensen die haar hebben gezien kunnen de CD blind bestellen. Een werkelijk fenomenale productie en geen song die niks met je doet.