Amy Blaschke loopt het vuur in, maar ze voelt geen vlammen. Zo klinkt Running Into The Fire ook. Warm, maar op afstand. De singer-songwriter die is neergestreken in Los Angeles opent haar vijfde album Opaline (Rocket Heart Records) heerlijk met dromerige klanken die van Mazzy Star of Jesse Sykes afkomstig zouden kunnen zijn, maar voegt daar ook een opgeruimd dooronron dadooronron aan toe. Het titelnummer pakt de sfeer van de sixties. Het geluid is groots en toch ook heel klein. Blaschke serveert een heerlijke melange waarin indiefolk wordt opgediend met een niet te versmaden soulrandje. Het is hedendaagse hippiemuziek; soms een beetje zweverig, maar de overgave aan de liefde is vooral sensueel. Daarbij omgeeft ze zich door bloemetjes waarop ze haar hoofd laat rusten. My Own Only klinkt bijna als een vrouwelijke Roy Orbison. De productie van multi-instrumentalist Brian Whelan (Dwight Yoakam, The Broken West) voegt ook een streepje country toe. Maar soul is het belangrijkste gegeven, zoals op nummers als Shiver Wary en Just Roses heel duidelijk wordt. Fans van Frazey Ford moeten maar eens luisteren.
11/01/2016 Permalink
Dit is inderdaad een hele fijne plaat.