De 19-jarige Kacy Anderson wordt al de nieuwe Sandy Denny genoemd. De 21-jarige Clayton Linthicum speelt gitaar met een techniek die de invloed van iemand als Richard Thompson verraadt. Zij is een achternicht van hem en samen vormen ze een gouden combinatie. Strange Country (New West Records/PIAS) is het tweede album van het Canadese duo Kacy & Clayton. Zij zingt de meeste liedjes en als hij als zanger een stapje naar voren doet, dan krult zij met haar vocale inbreng daar omheen als een hoofddoekje. Het hele album wekt meer…

Daniel Romano bedacht de term mosey voor zijn muziek, want country is allang geen country meer. De voormalige punker wilde niet op een hoop gegooid worden met alle nep uit Nashville. Met zijn nieuwe album Mosey (New West Records/PIAS) zet hij evenwel iedereen op het verkeerde been. Want wat blijkt? Mosey is geen mosey. Althans niet in de betekenis die Romano er zelf aan had gegeven. Deze keer dus geen pure country zoals op de prachtplaten Come Cry With Me en If I’ve Only One Time Askin’. Maar wat dan wel? De plaat begint met vernuftige meer…

We geven het maar toe: sinds we de lijstjes van het Australische blog Post To Wire ontdekt hebben houden we de muziek die vanuit die contreien komt beter in de gaten. En dat heeft al heel wat mooie ontdekkingen opgeleverd (Marlon Williams, Andy Gordon, Fanny Lumsden). Bee In Your Bonnet van het uit Sydney afkomstige Fallon Cush kan daaraan toegevoegd worden. Wat een melodieuze rijkdom wordt hier tentoongespreid. De een na de andere song met heerlijke ‘hook’ vloeit uit de pen van zanger-gitarist Steve Smith. En de andere drie meer…

Al Scorch heeft een banjo en bravoure. Geen wonder dat zijn tweede album verschijnt op Bloodshot. De man komt bovendien uit Chicago, thuishaven van dat label. Circle Round The Signs (Bloodshot Records/Bertus) past goed in de catalogus. De banjo buitelt over Pennsylvania Turnpike. Met dat eerste nummer weet je dat dit een album is waar nergens de middle of the road wordt opgezocht. Scorch bulkt van de energie en hij bakt geen zoete broodjes. Op Lonesome Low hangt iemand met zijn nek door de strop aan een tak van een meer…

Lekker plaatje uit Nashville. Geen country, maar garagerock. Handle It (Plowboy Records) van Blackfoot Gypsies begint met Scream My Name lekker losjes als Deer Tick. Met Under My Skin worden we getrakteerd op punkblues van de backporch. Rocken en rammelen. Too Bad voegt daar soulzang aan toe. Het is dus meer Memphis dan Nashville. Een fiddle voert de mannen door de stad op Spent All My Money. Op In Your Mind staan de gitaren rauwdauwerig in standje Go To Blazes, waarna Dead On The Road met een cajunbeat klinkt als rock-’n-roll uit meer…

Lilly Hiatt vindt het maar een gedoe, de liefde. Dus zorgt ze er wel voor dat ze niet te romantisch wordt op Royal Blue (Normaltown Records/PIAS). Ze trekt een harnas aan om zich te beschermen. Op opener Far Away is ze nog teleurgesteld dat de liefde voorbij is, op Too Bad geeft ze een andere vrouw het advies niet bij de pakken neer te zitten. ‘The truth is louder than you think / That was his ship leaving / Not your own to sink.’ De dochter van John Hiatt heeft haar toevlucht gezocht in synthesizers die een koude meer…