Net als op The Contender (zie recensie) steunt de Ierse countryrock van Tony McLoughlin op Where Is Jack (Fuego Records) op Duitse inbreng. Deze keer niet van de naar Nashville getrokken Duitse producer Thomm Jutz, maar van Marlon Klein. Die maakte eerder naam als percussionist van Dissidenten, een Duitse band die wereldmuziek maakte lang voordat allerlei volgelingen dat ook zouden doen. Klein tikt en trommelt de americana van McLoughlin naar nieuwe inzichten. Pakkende ritmes zorgen voor vervoering in meer…

Met Judah’s Gone en 27 maakte M. Lockwood Porter (de M staat trouwens voor Max) in korte tijd al twee prima albums. How To Dream Again (At The Helm Records) maakt het toptrio compleet. De voormalige leraar Engels uit de Bay Area heeft een goede relatie en zingt een paar liefdesnummers waar helemaal niets mis mee is. Deze staan allemaal in het begin van de plaat. Maar Lockwood Porter is er de man niet naar om het daar bij te laten. Hij stopte met zijn werk als leraar omdat hij onderdeel wilde uitmaken van een grotere beweging om de maatschappij te meer…

Waarom zou je een album beginnen met een cover van Wallflower, terwijl je ook eigen liedjes hebt? Misschien omdat Sam Bardfeld zo fraai cajunviool speelt op het nummer? Die kan niet voorkomen dat hier sprake is van een valse start die veel bederft aan het luisterplezier van Tree (Ahh… Pockets Records), temeer daar Anna Elizabeth Laube beter kan. De wortels van het titelnummer gaan veel dieper, ook al wordt dat dan wel weer opgevolgd door het niet erg bijzondere Sunny Days, een wat al te licht liedje. I Miss You So Much is dan meer…

Laten we het eens over country hebben. Het is hier tenslotte alt.country en dat is ook een vorm van country. En dan laten we de naam van Austin Lucas vallen. Lucas is een voormalige punker die, zoals ook bij voorbeeld Chuck Ragan, al jaren bekeerd is tot de country. Between The Moon & the Midwest (Last Chance Records/At The Helm Records) is zijn nieuwste album, een mooie echte countryplaat waarop hij zich heeft laten inspireren door George Jones en Buck Owens. En dat hoor je vooral in de manier van zingen, zonder dat Lucas nu overigens direct te meer…

Het tekstbestand met aantekeningen voor de recensie van Time I Let It Go (eigen beheer) van Caleb Stine & the Brakemen werd al in februari aangemaakt. Wat is de praktijk van recenseren? Als het oordeel online gaat op deze site, verdwijnt de cd vaak in de kast. Er zijn immers zoveel meer cd’s die aandacht vragen. Beetje triest wel. Dus kan het gebeuren dat sommige prachtplaten rondjes blijven draaien zonder dat daarover iets gemeld wordt. Zo ging dat ook met dit schitterende album van deze artiest uit Baltimore. Een onbekende hoeft hij niet te zijn, want meer…

Vanaf de eerste tonen van een accordeon die gezelschap krijgt van wat slagwerk hoor je dat The Felice Brothers op Life In The Dark (Yep Roc Records) weer erg hun best doen om over te komen als een straatorkestje. Dat lukt heel behoorlijk met de opgewektheid die ze uitstralen. Ondertussen trachten ze in hun teksten juist te willen bewijzen dat ze niet van de straat zijn. Dat maakt ze er niet sympathieker op. Je zou ze door die opstelling bijna van een dubbele moraal betichten. Alsof ze zich in oude pakken hijsen als waren ze een theatergezelschap. Maar ach, meer…

Het Aura Vista Motel (Sunyata Records) ligt aan Highway 99 in Seattle. Ooit was het een onderkomen voor reizigers op zoek naar de Amerikaanse droom, tegenwoordig wordt de omgeving er bevolkt door prostituees en junks. Vaudeville Etiquette trok in het voormalige motel. De spookachtige omgeving sluit goed aan bij de sound van de vijfkoppige band. Bradley Laina (zang, gitaar) en Tayler Lynn (zang, perdussie) vormen het hart van de band. Daarmee is Vaudeville Etiquette weer zo’n band waarin het draait om de wisselwerking tussen een man en meer…