Kan iets volledig aan een mens voorbijgaan? Of liever: je kunt een herinnering, die wel ergens borrelt, toch niet helemaal scherp krijgen. ‘Vaak iets wat dan geen indruk heeft gemaakt’, zou zomaar een veronderstelling kunnen zijn. In geval de gebroeders Jack Torrey & Page Burkum lijkt mij dit echter geenszins mogelijk, dus waarom hun optreden als support van JD McPherson meer…
Travis Green heeft een enorme voorsprong op de concurrentie. Geboren en getogen in Austin, Texas, hoefde hij maar een paar hoeken om te slaan om de muziek uit de honky tonks te horen stromen. De 27-jarige artiest legt met A Little Too Late (eigen beheer) een heerlijk plaatje neer dat liefhebbers van Damon Bramblett en Jesse Dayton niet aan zich voorbij kunnen laten gaan. Bijzonder: de Texaan liet de Noor Kid Andersen de rol van producer vervullen. Uitstekende keuze, want de bluesgitarist heeft voor elk liedje de juiste licks. Green vliegt meer…
Stipt om acht uur sjokt Aaron Lee Tasjan met zijn gitaar door de zaal naar het podium in de bovenzaal van Paradiso. Helaas heeft hij zijn mooie spiegelpak van de hoes van zijn laatste album ‘Silver Tears’ thuisgelaten. Maar met keurige gilet over zijn overhemd en een fraaie hoed op heet hij ons van harte welkom en kondigt hij zijn rock & roll songs aan. Akoestische rock & roll wel te verstaan, Tasjan rockt vanavond meer…
Soms duurt het even eer een album beklijft. Een klik blijft ook weleens uit. Het recent verschenen album van de Canadees Stephen Fearing –Every Soul’s A Sailor– kende aanvankelijk een dergelijk ‘gevecht’. Wel direct overtuigd van de kwaliteit, muzikaal en tekstueel bezien, maar toch haakte er ergens ook iets van twijfel: Fearing’s stem. Het bijwonen van een optreden geeft dan vrijwel altijd andere inzichten. Acoustic Alley (een mooi initiatief, vanaf 2003 alweer) was een van de podia waar Fearing zijn kunsten live liet zien, dit dus ter support van z’n nieuwste boreling. En het was goed. Ruim vijftig man zagen gedurende twee sets van zo’n driekwartier een ervaren performer excelleren. Uitmuntende gitarist; mooie, afwisselende songkeuze en ook zijn relaxte meer…
One More Song (Blue Elan Records) is, gaap, een nogal overbodig album. Jack Tempchin haalt elke vorm van beweging uit Slow Dancing. Dansen en stilstand gaan moeilijk samen en we voelen geen enkele behoefte om het toch te proberen. Als we Slow Dancing willen horen, halen we de elpee van Funky Kings uit 1976 wel weer eens uit de kast. Het volgende nummer Singing In The Streets kennen we ook al van die plaat. Deze versie voegt, gaap, niets toe. We zouden het in deze recensie kunnen hebben over de rol die Tempchin speelde in de meer…
De albumtitel Duende (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) lijkt me iets teveel eer voor de waar die The Band Of Heathens in petto heeft op het nieuwste album. Kippenvelmuziek is het namelijk niet. Het heeft wel soul, maar hooguit aan de oppervlakte, zoals de meeste popmuziek trouwens. In de jaren 70 zouden meerdere nummers de hitlijsten in hebben gekund. Het met wat gefluit en een lekker slaggitaartje aangeklede How Deep Is Love zou een kandidaat zijn geweest. En anders Trouble Came Early wel. De gitaren gaan in standje meer…
Zoals we eerder schreven (hier) is Jack Stillwater een band en geen singer-songwriter. Een viermansband uit de omgeving van Oslo en Drammen. The Farmer Trilogy (eigen beheer) is hun derde album. De nummers van dit album werden eerder uitgebracht op 3 EP’s en gaan over de migratie van de Noren naar de VS. In het eerste deel, The Farmer, gaat het over het harde leven van de boeren. Het tweede deel gaat over de reis naar de VS en de derde EP heeft het nieuwe leven aan de overkant van de oceaan tot onderwerp. In totaal levert dat 14 meer…
Alweer een recensie van een Marie. Courtney Marie Andrews deze keer, die vorig jaar al Honest Life (Loose Music) uitbracht. De plaat is echter vorige week ook in Nederland uitgekomen. Honest Life is al het zesde album van de 26-jarige Andrews, die opgroeide in Phoenix, Arizona maar al op haar 16de het huis uitging om een loopbaan in de muziek te na te streven. Aanvankelijk als begeleider van andere artiesten. Zo kwam ze ook een aantal maanden in België terecht waar ze speelde in de band van Milow. Daar ontstonden, na een verbroken relatie, de meeste nummers voor meer…
Dit is weer zo’n recensie waarbij we een volkomen onbekende artiest bij u onder de aandacht brengen. Gewoon omdat het moet vanwege de schitterende plaat die ze maakte. Vorig jaar in september kwam Hearing Colors Seeing Noises van Signe Marie Rustad uit. Inderdaad, Signe Marie Rustad en nee, ik had ook nog nooit van deze Noorse zangeres gehoord. Puur toevallig rolde dit album mijn Spotify-luisterlijst binnen. En sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan zonder dat ik tenminste een paar nummers luisterde. HCSN heeft slechts meer…
Tift Merritt herbeleeft op Stitch Of The World (Yep Roc/V2) de emoties die horen bij een relatie die stukloopt. Ze is er voorlopig wel even klaar mee, zo blijkt op My Boat. Ze heeft even niemand nodig op haar scheepje. Ze komt de nacht wel alleen door. Luisterend naar de Rolling Stones bijvoorbeeld. Een steelgitaar glijdt over het water, maar Merritt geeft niet toe. Heartache Is An Uphill Climb is een fraaie songtitel die vertrouwen wekt dat ze zich wel zal redden. Lekker slaggitaartje. Het album begint ijzersterk met Dusty Old Man waarop de gitaren meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
