Blank Range, dat is weer eens bandje waar u enthousiast over kunt worden. Opererend vanuit Nashville (‘natuurlijk’ zou ik bijna zeggen, want Nashville is heden ten dagen opnieuw steeds meer the place to be), maar totaal niet wat je bij het horen van die stad als herkomstplaats zou verwachten. Nee, Marooned With The Treasure (Sturdy Girls Records), hun eerste langspeler, laat een soort psychedelische countryrock horen die invloeden verraadt van Big Star, Pavement en Uncle Tupelo. Ruwe gitaarliedjes, maar supermelodieus. In Jonathon Childers en Grant Gustafson meer…

Drie jaar geleden verraste Luke Tuchscherer met een eerste solo-album. De Engelsman die onlangs naar New York verhuisde, nam voor zijn vertrek nog een opvolger op: Always Be True (Clubhouse Records). Ook dit album past prima in het americanastraatje. Degelijke nummers, in elkaar gezet met o.a. hulp van BJ Cole en een paar maten uit zijn oude band The Whybirds. De plaat is over het algemeen wat dikker ingekleurd dan zijn voorganger. Met het rockende Waiting For My Day To Come wordt stevig afgetrapt. Pas in het derde nummer wordt de meer…

Met The Byrds was Chris Hillman betrokken bij de ontwikkeling van liefst twee genres: folkrock en countryrock. Op Bidin’ My Time (Rounder) speelt de 72-jarige Amerikaan alsof de jaren 60 nog springlevend zijn. Wat een enthousiasme. Wat een scherpte. Wat een opmerkelijk fris geluid. En wat geweldig dat deze plaat zo voortreffelijk werd geproduceerd door Tom Petty. De begin deze maand overleden muzikant was schatplichtig aan de jengelende sound van The Byrds. Dus wat een fijn klusje moet de totstandkoming van dit album voor hem meer…

Het elfde album van JW Roy is weer een Engelstalige, maar dat is voor degenen die de titel hebben gelezen, A Room Full Of Strangers (Royal Records), geen verrassing. Wel verrassend is dat het een album is dat Roy dit uitbrengt als JW Roy & the Royal Family. Maar het is, zoals valt te lezen in het interview met hem, dan ook een echt bandalbum. Natuurlijk, de liedjes zijn allemaal op, een cover van Townes van Zandt (To Live Is To Fly) na, van de hand van Roy, maar het voelt ook echt als een band die er staat. Het geluid is voller en iets gevarieerder dan op de meer…

Kenny White leeft al sinds de jaren 70 van de muziek. Na vele optredens als toetsenist bij Jonathan Edwards en Livingstone Taylor is hij sinds de jaren 80 vooral actief als studiomuzikant. Hij arrangeert honderden tv- en radiocommercials en werkt daarbij met grote namen als Linda Ronstadt, Gladys Knight, Mavis Staples, Aaron Neville en Ricky Skaggs. Op Long List Of Priors (Continental Record Services) presenteert hij zich met de melodieuze kracht en pracht van de groten. De singer-songwriter uit New York paart vakmanschap aan soul. Ja werkelijk, de meer…

Vorig jaar bespraken we hier vrij enthousiast Bee In Your Bonnet van het Australische gezelschap Fallon Cush. Er ligt alweer een nieuw werk, Morning (eigen beheer). Die blijkt bij beluistering, we vallen maar gelijk met de deur in huis, net iets minder dan z’n voorganger. Het ontbeert een instant-hit als Useless Friend. Maar nog steeds goed genietbaar met negen songs die fijn rondzwemmen in de Bermuda-driehoek tussen Tom Petty, Kinks en The Jayhawks. De sterkste tracks van Steve Smith en de zijnen staan in het hart van het album. Long Shot is een meer…