Net voor de helft van het optreden van Eilen Jewell & haar (puike) band stond de frêle frontdame even stil bij het verleden; vanaf 2006 actief, dus alweer zo’n elf jaar. Van deze tijdspanne komt zij al 10 jaar geregeld in Nederland. Klopt, natuurlijk. Zeker omdat schrijver dezes het genoegen had haar (toen nog met bassist Johnny Sciascia in de gelederen) te zien tijdens de 4^e editie van het Singasong-festival in Rotterdam. Zaterdag 22 maart 2008 in (het oude) Lantaarn/Venster. Samen met acts als Dawn Landes, Josh Ritter en Kris Delmhorst. De opgediepte herinnering leert dat het een fraaie avond was, mede door Jewell cs. En dat was op zich vreemd, want over een vers aangeschaft album (Letters From Strangers & Sinners; 2007) was ik niet direct enthousiast. Op aanraden van wat kenners uit de Hoeksewaard Josh Ritter links laten liggen en dus Jewell toen de kans gegeven. Luisteren met een wat vooringenomen, kritische houding dus. Conclusie: na haar gloedvolle show, die avond, was ik om. Een andere gevolgtrekking: ‘hoe mooi een cd ook eventueel is, een live- performance legt de al dan niet aanwezige kwaliteit van een band immer klinisch bloot’. En zo geschiedde.

Strot
De jaren nadien Jewell gevolgd en het mag gezegd: ook in een goed gevulde (ca. 500 ‘man’) grote zaal van het Patronaat kwam Jewell, ze zag én ze overwon. Ze vlakte de goeie, doch wat bedaarde optredens van 2015 (o.a. Ramblin’ Roots) met ferme halen uit. Van even na negen tot vlak voor de klok van elf greep zij samen met gitarist (wat een fenomeen!) Jerry Miller en haar oerdegelijke ritmesectie, bestaande uit Shawn Supra (upright bass) en levenspartner Jason Beek (drums, backing vocals), de toehoorders vanaf de eerste seconde (dit ondanks wat geluidsperikelen in het begin) bij de strot om die ‘omhelzing’ een kleine twee uur vast te houden. Vanaf opener Walking With Frankie (van haar laatste album Down Hearted Blues) tot aan de toegiften Songbird (solo) en I’m A Little Mixed Up, het was van hoog niveau. Uiteraard ontbrak aan het begin van de set de gebruikelijke cover van Loretta Lynn niet. Deze keer verkreeg You Wanna Give Me A Lift van Jewell’s Loretta Lynn-tribute Butcher Holler (2010), de voorkeur. Talloze eigen nummers, van Heartache Boulevard tot I Remember You en van Rio Grande tot Warnings Signs. Tussendoor korte, puntige verhaaltjes (het promoten van Jerry Miller’s soloplaat, bijvoorbeeld), maar: de muziek stond pront én fier centraal. Als vanzelfsprekend ook songs van haar laatste worp, Down Hearted Blues, een album gevuld met louter bekende en vooral minder bekende blues songs. Dit alles met een zeer goed te verteren Jewell- benadering. Een intrigerende albumhoes van Howlin’ Wolf, een LP die zij als 15- jarige uit haar Pa’s platencollectie viste, bracht haar tot een fraaie uitvoering van diens You’ll Be Mine (Willie Dixon), terwijl ook Big Maybelle’s Don’t Leave Poor Me terecht een plaats op de setlist verkreeg. Samen met Needle & Thread, Sante Fe en Lester Flatt’s & Earl Scruggs’ Head Over Heels werkte Jewell & band zich met overgave door een fijn samengestelde set heen. De tijd vloog om en omdat de tijdens het optreden beloofde Charles Sheffield-cover, It’s Your Voodoo Working (‘werkt Voodoo ook om bepaalde figuren in de States tot andere inzichten te ‘dwingen’?’, vroeg Jewell zich af), er bij in was geschoten kreeg deze cover alsnog ruimte als een extra toegift.

Ook op TakeRoot
Wat Jewell in maart 2008 in Rotterdam al bewees, werd donderdagavond in Haarlem nog maar eens met verve bevestigd: een dame die haar vak tot in de puntjes verstaat. Met als absoluut hoogtepunt wellicht Eric Andersen’s Dusty Boxcar Wall, doch er was veel meer genietbaars dan alleen deze song. Herkansing: Take Root-Festival, komende zaterdag in Groningen; de Oosterpoort, kleine zaal (21.15 uur). Ga haar zien!