Twaalf jaar zitten er tussen Home For Misfits en Ride Out The Storm (eigen beheer) van Kaz Murphy. Dat betekent dat de oude recensies van zijn werk die we ooit op deze site hadden staan verloren zijn gegaan doordat tien jaar geleden de server van onze provider aangevallen werd en al onze content in een groot zwart internetgat verdween. Goed daarom dat we Murphy met zijn nieuwste album eindelijk weer een plekje kunnen geven. Dat verdient hij wel. Niet omdat hij ooit percussionist was in dienst van dichter Allen Ginsberg; niet omdat hij bevriend was met Dave Van Ronk; niet omdat Captain Beefheart in 1978 een nummer van hem opnam; nee, gewoon omdat hij zelf heel aardige albums maakt. Heel veel zijn het er niet, sinds One Happy Camper uit 1996 is dit pas zijn vierde. De liedjes van Murphy zijn vertellingen. Soms bijna letterlijk; Soft Heart doet hij bijna pratend. Het gaat over een jongeman die veel verkeerde afslagen neemt, zodat hij na een paar jaar op straat leeft. Sommige mensen hebben een hard leven, maar ondanks alles behouden ze hun zachte kanten. En waar dat leven zich afspeelt maakt niets uit. Murphy vertelt op When People Come Together dat hij van Hoboken naar Hollywood is gereisd, maar het blijkt gewoon een andere buurt. Met die donkere, soms wat trillende stem stelt hij vast dat het overal een kwestie is van overleven. Onder een Blue Devil Sky kun je je geest helder krijgen. Mooi liedje waarin een man een roestige auto over de weg racet, nadat hij alles wat hij niet nodig had achter zich heeft gelaten. Multi-instrumentalist Scrappy Jud Newcomb produceerde Ride Out The Storm. De tremelo- en baritonklanken komen uit de gitaar van Jon Notarthomas, terwijl Pat Manske achter de drums zat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie