Het is te voor de hand liggend om te stellen dat The Cactus Blossoms voor de makkelijke weg kiezen op Easy Way (Walkie Talkie Records). Ze doen wat ze al eerder deden. Maar omdat ze het zo goed doen en omdat er niet zoveel anderen zijn die het doen vinden we dat helemaal niet een bezwaar. Dus is het wederom genieten van liedjes die van The Everly Brothers hadden kunnen zijn. Het is trouwens ook perfecte zomermuziek, een plaat waarmee je een buurtfeestje tot een succes kunt maken. De samenzang van de broers Page Burkum en Jack Torrey is meer…

Een aangename verrassing, deze soloplaat van de drummer van Neil Young. Want dat is Ralph Molina toch vooral. En daar zal Love & Inspiration (Vapor Records) ook niets aan veranderen, want de 75-jarige debutant gaat niet optreden onder eigen naam. Hij blijft gewoon de drummer van Crazy Horse en als zodanig zal hij dus vooral zijn broodheer blijven dienen. Ondertussen heeft hij een uitstekend werkstuk afgeleverd waar ome Neil een puntje aan kan zuigen. En die stem van Molina lijkt verdorie nog aan toe heel veel op die van Young op zijn meer…

Van de vijf studioplaten van Sam Baker kregen er op deze site vier de hoogste waardering van vijf sterren. Say Grace uit 2013 kreeg er eentje minder. Horses And Stars (eigen beheer) is het eerste livealbum van de Texaan. Drie sterren slechts? Hoe kan dat? Was Baker niet in vorm op 20 juli 2018, toen de opnamen werden gemaakt in Buffalo, New York? Dat valt reuze mee. Het gaat hier om een soloshow. Baker en zijn gitaar. Soms zijn mondharmonica. En een stuk hout waar hij met zijn laars op kon stampen. Meer niet. De twaalf liedjes van Horses And Stars zijn meer…

In een recensie van The Weight Band heb ik al eens uitgelegd dat het naspelen van andere artiesten nooit vijf sterren kan opleveren, hoe goed het ook gedaan wordt. Mrs. Henry doet The Last Waltz (Blind Owl Records) met net zoals op het afscheidsconcert van The Band een hele reeks aan gasten. Die dus die liedjes doen van de illustere genodigden van destijds als Dr. John, Muddy Waters, Neil Young, Joni Mitchell, Van Morrison en al die anderen. De losse sfeer van het legendarische concert wordt heel goed aangevoeld tijdens deze reprise op 26 november 2017 door Mrs. Henry. Dat meer…

Het wordt drukker en drukker in de Mohave Desert. Heeft alles te maken met de steden die steeds duurder worden om in te wonen. Pat Kearns trok om die reden weg uit Portland, Oregon. Hij sloot de opnamestudio achter de gitaarwinkel van zijn punkrockvrienden en zijn vrouw Susan verkocht haar kapsalon. Ze pakten alles bij elkaar en reden naar Joshua Tree, dat behalve een nationaal park ook een plaatsje is in Californië. In hun van zonne-energie voorziene onderkomen namen ze Down In The Wash (eigen beheer) op. Het titelnummer meer…

Volledig over het hoofd gezien want Tamarock (eigen beheer) verscheen al in november 2018. Maar dat geeft niks want de nummers op dit album van Jesse Matas zijn tijdloos en voor de eeuwigheid. Niks ouderwets en ook niet retro. Het soort folkrock dat je hier hoort werd 30 jaar gelden al gemaakt en zal in 2050 ook het licht zien. Dat is een zekerheidje waar je je aan vast kan houden. Of het altijd zo goed gemaakt wordt als op dit album valt natuurlijk te bezien. De Canadees Matas maakt ook deel uit van The Crooked Brothers maar die band lijkt, gezien de meer…

‘Here I am in my head again / Not a place that I would recommend.’ Met twee korte zinnen aan het begin van Paper Cup maakt Todd Thibaud veel duidelijk. Ooit rockte hij wat harder, tegenwoordig is hij meer de singer-songwriter die graaft naar zijn gevoelens en het hart. Zijn eigen hart, het hart van een ander. Daarmee is Hill West (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) weer zo’n oerdegelijk plaatje geworden waar het Duitse label het patent op lijkt te hebben. Dat heeft vooral te maken met de honkvastheid van de artiesten die eenmaal landen bij meer…

Christina LaRocca is een Amerikaanse van Italiaanse komaf. Ze verhuisde een paar jaar geleden van New York naar Los Angeles om haar muzikale loopbaan een nieuwe impuls te geven. Sindsdien is ze van soul en blues een beetje naar de americana geschoven. Dat staat tenminste in het begeleidend schrijven van de promotor. Op These Are My Whiskey Dreams (eigen beheer) valt het nog niet mee om die americana te ontwaren. Op A Man Like You valt vooral een neiging op tot overschreeuwen. Een beetje als Sass Jordan, maar die heeft tenminste echt zo’n ruige strot. Nog meer…

Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Back To The Garden (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. Niets nieuws onder de zon. Maar is dat erg? Zolang de zon maar opkomt. Of in de woorden van Elvis: ‘Truth is like the sun. You meer…