Waar kwamen ze vandaan die ongeïdentificeerde vliegende voorwerpen? Wat waren het eigenlijk? Dat houdt de Amerikaanse luchtmacht al sinds de late jaren 40 van de vorige eeuw bezig. In 1947 stortte iets neer bij Roswell in de Amerikaanse staat meer…
Waar kwamen ze vandaan die ongeïdentificeerde vliegende voorwerpen? Wat waren het eigenlijk? Dat houdt de Amerikaanse luchtmacht al sinds de late jaren 40 van de vorige eeuw bezig. In 1947 stortte iets neer bij Roswell in de Amerikaanse staat meer…
Aan de albumtitel Wine, Whiskey & Wimmen (Rhythm Bomb Records) valt af te lezen dat Little Hat een Nederlandse band is. Het titelnummer is een cover van het begin jaren 50 door Papa Lightfoot geschreven Wine, Women, Whiskey. Een nogal onbekend gebleven artiest. Het Rotterdamse trio Machiel Meijers (zang, mondharmonica), Willem van Dullemen (gitaar) en Paolo de Stigter (drums) doet uitsluitend oude nummers. Het goede nieuws is dat de 14 covers bijna allemaal tamelijk obscuur zijn. Dat zal ongetwijfeld mede de verdienste zijn van de meer…
Neilson Hubbard leerde ik kennen als producer van het album Blind Spot van Mack Starks (ooit voorman van de door mij zeer bewonderde band Farmer Not So John). Daarna kwam ik zijn naam geregeld tegen als producer. Tot het eerste album van The Orphan Brigade, waarop duidelijk werd dat Hubbard ook een uitvoerend artiest was. Later bleek me pas dat hij ook al soloplaten had uitgebracht. Het deze maand verschenen Digging Up The Scars (eigen beheer) is al zijn vierde album als soloartiest. Goed, en hoe is dat album dan? Het valt me niet (in zijn geheel) mee. Op de productie is meer…
Lael Neale – Eve Owen – Jennifer Castle
Een dromerige oogopslag, maar toch een heel indringend portret. De hoesfoto van Acquainted With Night (Sub Pop/Konkurrent) zegt veel over de muziek van de Amerikaanse Lael Neale, die de invloeden van het drukke leven in de metropool Los Angeles diep liet doordringen. Daarna keerde ze de blik meer naar binnen. De lockdown had voor haar een gunstig effect. Ze is een perfectionist die al een tijdje bezig was haar liedjes de juiste omlijsting te geven. Keer op keer was ze niet tevreden meer…
Na het debuut Knucklehead uit 2010 ontmoette Grant Haua percussionist Michael Barker en vormde met hem de band Swamp Thing. Die maakte enkele platen, maar twee jaar geleden besloot de Nieuw-Zeelander het weer solo te proberen. Awa Blues (Dixiefrog/Bertus) is een bluesalbum met wortels in de grond van zijn geboorteland. Op This Is The Place zingt hij deels in het Maori. ‘The bones of my fathers under the ground, guide my feet / The song of my mothers, whispers through the trees.’ Haua zingt met een schrapende stem. Dat past bij meer…
Clifftown (Hudson Records) bestaat niet echt. Het is een fictieve plaats. Maar eigenlijk is het gewoon Southend-on-Sea. Want de liedjes van M G Boulter hadden zich af kunnen spelen in zijn woonplaats. Nou weet ik niet of de amusementshal van de hoes de sfeer van het album helemaal goed weergeeft. Tot op zekere hoogte misschien. Maar het is niet de drukte van het lawaai van de speelautomaten daarbinnen, maar wel de tot stilstand komende tijd van een verblijf aan de kust waarbij je slentert over de boulevard en langs het strand. Boulter heeft geen haast. Op meer…
Ik begin me zorgen te maken. Zo aan het eind van het jaar moet er weer een top 15 komen met de fraaiste platen van 2021. Maar nu al bekruipt me het gevoel dat er dan hele fraaie werkstukken af moeten vallen. Want het lijkt wel of alle nieuwe releases allemaal de moeite waard zijn. Zo ook Americana Comics (eigen beheer) van John John Brown. En dit is wel een heel bijzonder plaatje. Ga maar na, op On Black Friday I Met Jesus zingt hij als John Prine en schrijft hij als John Prine. En op Where The Good Buzz Goes zingt hij als Lou Reed en schrijft hij als meer…
Natuurlijk begint zoiets als een grap. Bevriende muzikanten die een gezelligheidsclubje oprichten. Zo ook muzikanten uit de Minneapolis-scene die in 1987 als reactie op de heersende hardcore-trend de Eagles-coverband The Take It To The Limit Band oprichten. Twee jaren later – vrienden komen en gaan – heet de club The Golden Smog, waarna ze in 1992 de cover-ep (21:55 minuten) On Golden Smog releasen. Dat smaakt naar meer en dus ruimen de bandleden, allen onder een schuilnaam, tijd in om te toeren en een volwaardige debuutplaat op te meer…
Met een zware klap viel het pakket op de mat. Dat was toch echt te luid voor een pakje met cd’s. En ik kon me ook niet herinneren dat ik recent nog een web-aankoop had gedaan. Nieuwsgierig opende ik de stevige envelop. Een boek, nee, een graphic novel; Leonard Cohen, On A Wire van Philippe Girard, uitgegeven door Concerto Books. Ter recensie.
Tot mijn 16de jaar ongeveer was ik een fervent striplezer. Daarna won de honger naar het woord het van de plaatjes met tekstballonnen. Af en toe las ik de afgelopen jaren nog wel eens een stripboek, maar dat was dan toch vooral uit nostalgische overwegingen. Een kenner van het genre ‘graphic novels’ ben ik dus zeker niet. En eerlijk gezegd: een kenner van het werk van Leonard Cohen ben meer…
De muziek op Springtime In The Heart (Five By Nine Recordings) van Heath Cullen past goed bij het zwart-wit van de hoes. Stemmig. Sober. Sterke gelijkenis ook met het artwork op albums van producer Joe Henry, die dit millennium de hoezen ook voornamelijk in zwart-wit steekt. Net als veel albums van diens voorbeeld T Bone Burnett trouwens. En met een nummer van die laatste besluit de Australiër Cullen zijn vierde album. Deze artiest van down under heeft al behoorlijk naam gemaakt, zijn vorige album kwam tot stand met The Imposters, de meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
