Een daverende verrassing was Come Cry With Me van Daniel Romano in 2013. Een Canadees die zo ongeveer in zijn uppie een plaat in elkaar had gezet waar fans van Gram Parsons de tranen bij voelden opwellen. Wat een plaat! En wat een pak meer…
Een daverende verrassing was Come Cry With Me van Daniel Romano in 2013. Een Canadees die zo ongeveer in zijn uppie een plaat in elkaar had gezet waar fans van Gram Parsons de tranen bij voelden opwellen. Wat een plaat! En wat een pak meer…
Bij het samenstellen van de top 20 van favoriete albums uit de periode 2000-2020 vroegen we de lezers ook om een toelichting op hun aller- aller- allerfavorietste plaat. Ruim 50 respondenten gaven daaraan gehoor, soms heel uitgebreid, soms kort maar krachtig. De komende tijd gaan we, in 5 afleveringen, deze toelichtingen met jullie delen. Zodat we een mooie soundtrack krijgen voor de zomer, die nu dan toch eindelijk aangebroken lijkt te zijn.
Daar gaan we (in willekeurige volgorde):
Als het over Oklahoma gaat op deze site, dan valt meestal de term red dirt. Die omschrijving gebruiken rootsmusici uit de ten noorden van Texas gelegen staat voor hun muziek. Jesse Aycock ook. Maar als het over Oklahoma gaat, dan zou je het ook kunnen hebben over powerpop. Dwight Twilley, Moon Martin, 20/20, zomaar wat namen die daar vandaan kwamen. Als je Jesse Aycock hoort zingen, dan denk je: powerpop. Die hoge stem past daar helemaal bij. Jesse Aycock (Horton Records) heeft ook beslist momenten dat hij red dirt en powerpop meer…
Rondrijden met de kap van je cabriolet naar beneden. Liedjes op de radio. Een koortje. FM-rock. Een vloeiende gitaarsolo. Zo begint The Ghost Light (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim dertig jaar aan de oostkust van Amerika woont neemt ons deze keer mee naar de westkust. Zijn albums zijn eigenlijk altijd de moeite waard. Zijn nummers zijn soms wat soft en jazzy, maar ze trekken voorbij als een plezierige Dream. En dan is zo’n liedje ook zo weer Gone, want toetsen en slidegitaar spreken daar weer een heel andere taal. Blue sluit meer…
Traditionele muziek waar de traditionele elementen met krachtige tikken uit zijn geslagen. Met die treffende omschrijving komt Kenny Feinstein, oprichter van de band Water Tower, voor de muziek op Fly Around (Dutch Records). Noem het een folkplaat. Noem het een bluegrassalbum. Maar dan wel een met Don Bolles van de legendarische punkband The Germs als producer. Die drukte zijn stempel, zo is Mile High Club een geluidscollage met vliegtuigen die landen en opstijgen van de luchthaven van Los Angeles. Ron Reyes van de al even legendarische meer…
Wat doen we als we teruggaan naar normaal? Is alles dan weer zoals het altijd was? De Texaanse singer-songwriter Jason Eady zingt erover op Back To Normal, een voorproefje van zijn deze zomer te verschijnen achtste album To The Passage Of Time. ‘What do we do when we get back to normal / And we find ourselves out in the world again / What do we do when we get back to normal / And we find we’re somewhere we ain’t never been.’ Zijn we straks ergens waar we nog nooit geweest zijn? Wat voor avontuur wacht ons? Blijven we balanceren tussen hoop en vrees? Is de enige meer…
Country-artiest Joshua Ray Walker heeft vele kanten, maar deze kant komt wat minder aan bod. In het gezelschap Ottoman Turks is hij voornamelijk gitarist. De Ottoman Turks (uit Texas) maken, hoe zullen we het noemen, punky garage country. Niet echt iets dat je associeert met de classic country waar Walker bekend om is geraakt. Naast Walker bestaan de Ottoman Turks al sinds 2012 uit zanger/gitarist Nathan Mongol Wells, bassist Billy Law en drummer Paul Hinojo. Op II (State Fair Records) staan elf liedjes waarop het heen en weer schiet tussen tongue in cheek country, rauwe rock ‘n’ roll, garagerock meer…
Ladies and gentlemen, we got him! Hier is de top 20 van favoriete americana-albums van 2000 tot en met 2020.
Er hebben 74 liefhebbers hun lijstjes met albums ingestuurd en we hebben onze eigen lijsten zoals deze hier al eerder gepubliceerd zijn, ook meegerekend om tot een schitterende lijst te komen. Met een afgetekende winnaar en ook nummer 2 heeft meer dan een neuslengte voorsprong op de rest. Daarna ligt het allemaal best dicht bij elkaar. Een aantal albums meer…
In de bespreking van het uitstekende Television Static keken we al uit naar het derde album van Daniel Young. En dat is nog beter dan we voorzichtig al durfden te hopen. The World Ain’t Gonna Wait (eigen beheer) is zo’n plaat die het goede van altcountry en countryrock verenigt. Sadler Vaden (uit de band van Jason Isbell) legt heerlijke gitaarlijntjes neer op het titelnummer. Een orgel (Trevor Healon van Band Of Heathens) erbij en een hamerende piano op de achtergrond. Denk aan Neal Casal. Denk aan The Band. Grote namen inderdaad, maar meer…
Wat is dit? Het lijken wel clichémannetjes in Nudie-suits. En bij nadere beschouwing: dat is ook zo. Maar bij god, wat hebben ze met On the Rocks een heerlijke oldschool countryplaat in de markt gezet. Al heb je als rechtgeaarde alt.country-liefhebber niks op met de hedendaagse gladde country uit Nashville, Tennessee, dan nog ga je voor de bijl voor Midland en hun On the Rocks. Hoe kwamen Mark Wystrach (zang, gitaar, onderbroekenmodel), Jess Carson (zang, gitaar) en Cameron Duddy (zang, bas) elkaar tegen? Wel, ergens in Wyoming, op een huwelijksfeest van een meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
