In de jaren 60 stond George Enslē in Houston, Texas, al op het podium met mensen als Guy Clark en Townes Van Zandt. Het duurde tot 1980 voordat er een plaat van hem verscheen. Head-On heet die elpee, waarvan de acht nummers live op een recorder met twee sporen werden vastgelegd. Ook Be A Better Me (PuffBunny Records) werd live in de studio opgenomen. Het is zijn 16de werkstuk. Veel bekendheid heeft Enslē er niet mee verworven. Hier staat alleen dat debuut in de platenkast. Het verscheen destijds op Sawdust Records, een divisie van het Duitse Line Records. Op wit vinyl. Mooie plaat, maar meer…

Twee jaar geleden hadden we het hier ook al over The Successful Failures. Mooie bandnaam trouwens, voor een viertal dat zich bekwaamt in liedjes die op het snijvlak van powerpop en rootsrock liggen. James Cotton Mather (eigen beheer) is het nieuwe (en inmiddels negende) album van de band.Deze keer een soort concept-album. Het verhaal komt -kort samengevat- neer op het volgende. Hoofdpersoon James Cotton Mather groeit op in Maine aan de zee. Hij zal in de voetsporen treden van zijn voorouders en voor een bestaan op zee kiezen. Maar dan komt zijn vader om op meer…

In 2015 schreven we in de rubriek roundup al eens over Marco R. Wagner, een in Brazilië geboren singer-songwriter die al heel lang in Spanje woont. Door corona moest hij vrijwel alles alleen doen op Back To The Plow (Several Records). Dat ging hem meer dan aardig af. Schijnbaar moeiteloos speelde hij op alle instrumenten en zorgde hij ook voor de tweede stem en de koortjes. Op In The Middle Of The Night valt door die zanglaagjes zelfs wat aan Smokie te denken. Dezelfde lichtheid. Maar ook nog met een fraaie mondharmonica erbij. Het is een relaxte sound met het milde van oudere mannen die al meer…

De samenwerking met zijn ex op I Used To Be Pretty (zie recensie) van The Flesh Eaters is Chris D. (Desjardins) blijkbaar goed bevallen. En Julie Christensen ook. Want na die comeback in 2019 zijn ze nu terug met die andere gelegenheidsformatie: Divine Horsemen. En wederom zingen ze tegen elkaar op als twee steigerende paarden in een nachtelijke donderbui. Hot Rise Of An Ice Cream Phoenix (In The Red Records/Konkurrent) biedt dwarse rock met roots; dat is wat anders dan rootsrock. De liedjes van punkdichter D., maar ook die van Christensen, komen op ons af als een meer…

Met leedwezen geven wij kennis van het verlies van Sam Outlaw voor de americanagemeenschap. Met zijn nieuwe album Popular Mechanics maakt hij duidelijk dat hij in zijn muzikale loopbaan heeft gekozen voor een andere richting. Het album opent niet eens zo onaardig met het gedreven Here On A Mission dat herinneringen oproept aan Tom Petty. Hierna gaat het echter van kwaad tot erger. Het titelnummer dramt nog verder door op de eightiestoer, in Half The World Away komt Outlaw tevoorschijn als een Ed Sheeran-pastiche met bliepjes en piepjes. En hier houdt het niet op meer…

Ook Long Haul (Black Hen Music) van John Wort Hannam kwam tot stand door te werken op afstand. De Canadees werkte thuis in Lethbridge, Alberta, en producer Steve Dawson deed zijn dingen in Nashville met musici die op veel van zijn producties te horen zijn. Die werkwijze stond een organisch eindresultaat niet in de weg. Dawson drukt zijn stempel zoals we van hem gewend zijn met bijdragen op een waslijst aan instrumenten. Daarmee landt de warme voordracht van Hannam in een warm bad. Meer dan tevoren stelde hij zijn eigen beslommeringen centraal in de liedjes. Voorheen vond hij meer…

Elk jaar is er wel een nieuwe vrouwelijke singer-sonwriter die me van m’n sokken blaast. Uit het recente verleden noem ik Senora May, Heather Valley en Juliette McConkey. Zou het dit jaar de beurt zijn aan Margo Cilker? Haar debuut Pohorylle (Loose Music) mag er in elk geval zijn. Het is misschien nog niet in de eerste drie, weliswaar aangenaam klinkende songs dat de uit Oregon afkomstige singer-songwriter direct imponeert, maar vanaf Flood Plain is het wel echt raak. Een heel rustig nummer over rusteloosheid, met vooral akoestische gitaar en pedal steel. Het daaropvolgende meer…

Het regent dit jaar ineens van die cosmic countryartiesten die mooie albums op ons loslaten. We hadden bij voorbeeld al The Pink Stones, Silver Synthetic en Cory Hanson en nu ligt ineens Tobacco City, USA van Tobacco City (eigen beheer) voor ons. Het ooit als Neil Young-coverband opgerichte kwintet Tobacco City komt uit Chicago, maar dit debuut klinkt veel Californischer dan je dan misschien zou denken. En met de leadvocals van Lexie Goddard en Cris Coleslaw (what’s in a name?) moeten beslist de namen van Gram Parsons en Emmylou Harris even vallen. En tel daar het lekker rollende meer…