Over het verleden van Jim Keller hebben we het in 2021 al gehad in de recensie van By No Means, een plaat die countrysoul combineerde met een grotestadsgeluid. Spark & Flame (Continental Song City) trekt daar op door, maar toch zijn er ook wel wat verschillen. Deze nieuwste is duidelijker het resultaat van studiowerk en klinkt dus iets gesofisticeerder. Een nuanceverschil, meer niet. Want de industriële blues van Tower Of Love dringt zich behoorlijk op. En Bells Of Notre Dame is niets anders dan een stuk soul, met toetsen die even het album Mighty Like A Rose van Elvis Costello door het hoofd laten gaan. Het meer…

Vijf jaar geleden schreven we een recensie van het vorige album van Jim Patton & Sherry Brokus. Sindsdien is er niet echt iets veranderd in de aanpak van dit echtpaar, dat al een hele tijd geleden neerstreek in Austin, Texas. Patton schrijft prima liedjes die uitstekend in de verf worden gezet door mensen als Ron Flynt (producer en multi-instrumentalist), Rich Brotherton (eveneens vele instrumenten), Warren Hood (fiddle) en deze keer ook Bill Kirchen die zijn Telecaster op drie nummers laat twangen. Patton zingt op Going The Distance (Berkalin Records) als een oude hippie die tot rust gekomen is in meer…

Vorige week overleed mijn veertien jaar oude hond. Een verdrietige gebeurtenis. Het was altijd een feestje om thuis te komen naar een kwispelende viervoeter achter de deur. When A Dog Knows You’re Home is de openingstrack van After Thunder Sun (Twin Dimension Records), het derde album van Joost Dijkema. En dat is ook weer een feestje: een mooi instrumentaal nummer waarin de gitaar van Dijkema centraal staat. Op After Thunder Sun doet de singer-songwriter, maar vooral gitarist, Joost Dijkema het helemaal alleen. Hij speelt alle instrumenten: gitaren, banjo meer…

The Party’s Over (Tea Pad Recordings) is het vijfde album van Rob Heron and The Tea Pad Orchestra. Aan de kruisbestuiving van country, blues, rock-’n-roll, western swing en nog veel meer komt nog geen einde. Het album draait als altijd uit op een feestje. Geen wonder, want Heron heeft de kroeg dan wel verlaten, hij heeft de hele avond gedronken, dus de whisky, gin en wijn werken nog wel even na. Dus na het titelnummer waar de plaat mee begint, is het echt nog niet gedaan met de pret. Zo begint She Hypnotised Me met een schreeuw als Barrence Whitfield en vangt My Salad Days aan met een jodel meer…

Paul Knowles en zijn partner Nicole Storto zijn met New Earth Farmers toe aan de derde bandnaam. Hiervoor noemden ze zich New American Farmers (zie recensie van tien jaar geleden), maar die naam vonden ze te veel neigen naar patriottisme en daar voelden ze zich niet lekker bij. Op The Good Ones Got Away (OneLipLuca) beperken ze zich overigens liever ook niet tot de aarde, want de albumtitel komt uit het nummer The Universe Is Hiding en dat gaat over de wens om contact te leggen met dat wat zich buiten ons bewustzijn afspeelt. Bestaan er andere meer intelligente wezens die dan meer…

Bestaat (of bestond) de figuur Jim Molineaux? Of is deze Afro-Amerikaanse man die oorspronkelijk uit Haïti kwam voordat hij werd geadopteerd door een operazangeres uit New Orleans ontsproten aan het brein van JP den Tex? Toch even zoeken op internet. En jawel, in alle recensies van The Starlight Adventure (Comme Les Chansons) het verhaal zoals Den Tex het vertelt. En verder heel veel websites over de een of andere Amerikaanse worstelaar. Die is het dus niet. Dus of Den Tex en Molineaux elkaar echt in 1992 hebben ontmoet in Berlijn? Maar doet het er wat toe? Als dat meer…

In januari zouden we elke dag wel een recensie kunnen schrijven van een prima album dat vorig jaar is blijven liggen op de stapel nog te recenseren cd’s. Zoals dit Just Another Honky Tonk In A Quiet Western Town (Blue Betty Records) van Surrender Hill. En dat is zelfs een dubbelaar. Maar ja, ook nu ontbreekt ons de tijd om die inhaalslag te maken. In 2017 hebben we het duo al eens voorgesteld in een recensie van Right Here Right Now. Dat was een romantische plaat van Robin Dean Salmon en Afton Seekins die echter niet zoetsappig werd. Op deze twee schijven (de eerste is Just Another Honky Tonk en de meer…

Volgens Sean O’Brien is zijn elfde album The Program Is Morally Good (First Cold Press Records) de eerste die in de categorie americana of alternatieve country valt. Toch bespraken we op deze site al drie platen van de Amerikaan. We zijn niet zo van de hokjes, over het algemeen zijn we juist enthousiast als er een beetje buiten de lijntjes wordt gekleurd. Dus hoe zit dat met deze nieuwe van O’Brien, die zanger was van True West voordat ze debuteerden met Drifters? In die vorige recensies vergeleken we de muziek van hem met Television en Talking Heads en die namen kunnen we bij deze wederom met meer…

De Australiër Steve Wallis ontmoette in Amerika de Engelsman Joe Boon die hem terzijde staat op Nothing Stays The Same Way For Long (eigen beheer). Beiden waren daar in het noorden van de staat New York voor een cursus liedjes schrijven die werd geleid door The Milk Carton Kids. De inmiddels in Parijs neergestreken Wallis reisde naar Engeland om in de studio van Boon en in enkele kerken aldaar elf fijne nummers op te nemen die kunnen worden omschreven als countryfolk. Vooral op het slot- en titelnummer doet hij wat denken aan David Ramirez. Hij heeft een vergelijkbare ingehouden meer…