Tim Hill stond regelmatig op het podium tijdens concerten van The Allah-Las om op toetsen het bandgeluid aan te vullen. Sinds de pandemie werkt hij op een ranch in zijn thuisstaat Californië. Dit is zijn tweede soloplaat en die verschijnt net als het debuut op het label van The Allah-Las. De titel Giant (Calico Discos) is een verwijzing naar de film met James Dean. Het is een album van een wat dromerige jongeman, die echter heel goed lijkt te weten wat hij wil. Hill kiest de vrijheid om ook twee stukjes Bach te spelen. French Sweet doet hij op een kerkorgel en de manier waarop het is opgenomen doet alles in de oren meer…

Darling West wil meer zijn dan een Noorse band die americana speelt. En dus reiken ze verder. Helemaal tot de Cosmos (Jansen Records/Suburban) zelfs. Die vinden ze in de jaren 80 op het titelnummer waar het album mee begint. De verwijzing naar dat decennium is zelden een goed teken. Ook nu niet. Lelijke drums, zielloze zang. Wat je noemt een professioneel geluid. En waarom is die steelgitaar zo helemaal naar de achtergrond verdrongen? Op Light Ahead zoeken ze het in Afrika. Dat gitaarwerk heeft wat van King Sunny Adé. Still Here is een klein gehouden liedje met mellotron, golvende bastonen en meer…

Met de rafelige klanken van The Snarlin’ Yarns op Break Your Heart heb je iets om af te wisselen met Freakwater, Knitters en Gourds. Dat was de slotzin van de recensie van het drie jaar geleden verschenen debuut. Nu is er nog meer om mee af te wisselen, namelijk het tweede album van deze band uit Ogden, Utah. It Never Ends (Dial Back Sound) werd wederom opgenomen in Mississippi met Bronson Tew en Matt Patton als verantwoordelijke geluidsmannen. Er werd vast en zeker aan de knoppen geschoven, maar al te nauwkeurig hoefde dat niet. De ongepolijste klanken vinden zo hun weg ook wel. Misschien meer…

Met een gebroken stem zingt Sean Keel liedjes over gebroken levens. Eigenlijk kun je het nauwelijks zingen noemen. Deze in Texas neergestreken Amerikaan heeft nauwelijks een stem. Een rasp is het. Hij zingt alsof hij zijn stem verloren is. Breekbaar. A Dry Scary Blue (Icons Creat Evil Art/P.I.A.S.) is om die reden een unieke plaat. Uniek op een zelfde manier zoals het werk van Johnny Dowd uniek is. Of Blaze Foley. Vic Chesnutt misschien ook wel. Of Sam Baker die Broken Fingers doet, maar door emoties overmand wordt. Liedjes over gebroken levens dus. Die zich afspelen rond Corn Palace bijvoorbeeld. ‘Angry for meer…

Signe Marie Rustad, misschien dat bij sommige van jullie nog een lichtje gaat branden bij deze naam. In 2017 waren erg enthousiast over haar Hearing Colors Seeing Noises (“uitstekende americana-schijf”, “kent geen enkel zwak moment”). Haar allernieuwste werk, Particles Of Faith (Die With Your Boots On Records/Suburban), is wederom van grote klasse en het mooie is ook nog eens dat dit album gewoon in Nederland uitgebracht wordt. Ten aanzien van HCSN heeft de Noorse Rustad de bakens wel enigszins verlegd. In de zeven composities, met een gezamenlijke speelduur meer…

Capricorn (Ruf Records) is inderdaad opgenomen in de legendarische Capricorn Studios in Macon, Georgia. Daar waar Delbert McClinton, Percy Sledge, Allman Brothers, Wet Willie en vele anderen op het snijvlak van soul en southern rock geweldige platen opnamen. Eddie 9V (echte naam Brooks Mason) is 27 en helemaal verslingerd aan die oude muziek. En nu heeft hij er zelf een verbluffend goede plaat gemaakt. Live in de studio opgenomen. Zuidelijke soul die een leven lang meegaat. Nergens opgepoetst, nee, dit is het resultaat van zweten in de studio, waar bierflesjes op buizenversterkers binnen meer…

Met het laatste liedje dat hij schreef voor The Candle And The Flame (Tapete Records/Sonic Rendezvous) begint Robert Forster zijn achtste soloplaat. She’s A Fighter gaat over zijn vrouw bij wie in de zomer van 2021 eierstokkanker werd geconstateerd. De melodie had hij toen al, maar de woorden nog niet. Die kwamen pas later, nadat zijn partner Karin Bäumler die hij 32 jaar geleden in Duitsland trof was begonnen aan het herstel na een periode die in het teken stond van chemotherapie. De Australiër die als woordkunstenaar poppareltjes op zijn naam heeft staan met de band Go-Betweens, en meer…

Wat scrollen op Bandcamp – altcountry, new releases – bracht me op Sightlines van The Sarandons, een band uit Toronto. Bij beluistering valt niet direct op dat we te maken hebben met een altcountryband. De eerste songs zijn lekker pakkend maar meer heartlandrock, een beetje in de stijl van Tom Petty. Geen echt bezwaar, want dat genre ligt best dicht tegen de alternatieve country aan en zal menig liefhebber kunnen bekoren. Het is pas track 4, State To State, dat we als ingetogen countryrock kunnen beschouwen. Dan hebben we het stuwende, zelfs dansbare, titelnummer, met een meer…

De Canadese Bria Salmena speelt in de band van Orville Peck. Net als Duncan Hay Jennings, met wie ze Bria Sings Cuntry Covers Volume 2 (Sub Pop/Konkurrent) opnam in de eigen kleine huisstudio in Toronto. Ze speelden ook samen in Frigs, een postpunkband. Uit die formatie is Lucas Savatti present op deze ep waarop heftig geëxperimenteerd wordt met country. Op Cuntry Covers Volume 1 werden nummers van Dave Van Ronk, John Cale, Waylon Jennings, Lucinda Williams, Walker Brothers en Mistress Mary bewerkt. Op dit tweede deel gaat het om liedjes van  Paula Cole, Gillian Welch, Mary meer…