Billy Bob Thornton is vooral bekend als acteur, regisseur en scenarioschrijver. Maar zijn echte passie is muziek. Tijdens een toernee met zijn band The Boxmasters in Canada werd hij op televisie geïnterviewd. Tegen de afspraak in werd gevraagd naar zijn filmcarrière. Woest kapte hij het gesprek af, en vervolgens zelfs de hele tournee (prestigieus in het voorprogramma van Willie Nelson). Die muzikale bezieling zie je ook aan het haast obsessieve tempo waarmee nieuwe albums worden uitgebracht: niet minder dan vijf na het hier besproken Speck uit 2019. ‘De jaren 60 doen het vijftig jaar later nog goed,’ stelde John Gjaltema destijds vast. Inderdaad presenteren The Boxmasters met hoorbaar plezier een aanstekelijke cocktail van pop, country en twang uit die jaren. Mocht er nog twijfel bestaan over hun favoriete tijdperk: de beide laatste albums heten voor de zekerheid gewoon ’66 (2022) en ’69 (2023). De liedjes gaan, zoals het hoort bij de sixties, over liefde of gebrek daaraan (Chestnut Eyes, Suspicion, Love Is Not A Sport, Mind On Fire), maar ook over politiek (Darker Than You Think), opluchting na donkere tijden (A Big Sunshine), spijt en schuld (I Must Have Been High) en valse pretenties (Clean). Wat dat betreft is de muziek van The Boxmasters van alle tijden. ’69 kent geen zwakke plekken of tracks die om een andere reden uit de toon vallen. Gewoon dertien sprankelende prijsnummers. Ok, één hoofdprijsnummer dan: Working Title – al was het alleen al hierom: ‘I love you more than anyone I’ve ever hated / I love you more than anything I’ve overrated / Another screw that you’ve tried turning / You would’t put me out if I were burning / I love you more than anyone, anyone I’ve ever hated’.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie