Etherisch is een woord waar ik meestal op afhaak. Op het A4’tje met blurb bij Get Me To A Nanny (Pauper Sky Records) van Heather Lynne Horton staat: ‘chockfull of ethereal gems’. En er wordt in dat schrijven een fictief verhaaltje opgevoerd rond de namen Kate Bush, Joni Mitchell en Sinead O’Connor. Dat zijn artiesten die bij mij ook niet echt veel enthousiasme teweegbrengen. Maar nog altijd meer dan een naam als Björk, waar ik zelf aan moest denken bij Call A Spade A Spade. Het nummer gaat over racisme dat al die jaren nadat Rosa Parks in een bus weigerde haar plaats af te staan nog altijd heerst. De sinistere sfeer is weliswaar betekenisvol en dat is vooral van belang, maar het draagt niet bij aan mijn luisterplezier. Dat is dan vooral een kwestie van smaak natuurlijk. Het nummer You Said So voelt weliswaar aan als een warme jas in omstandigheden waarbij je adem wolkjes veroorzaakt in de koude lucht, maar als die kou je eigenlijk gestolen kan worden, wat dan? Dan heb je in dit geval een album waarvan je de artistieke kwaliteiten onderkent, maar dat toch niet echt je kopje thee is. Opener After All This Time zou je met enige moeite countrysoul kunnen noemen, maar het daarop volgende I Don’t Like Your Children brengt teveel drukte in het arrangement. Wel een intrigerend onderwerp overigens, waarbij de pijlen vooral op de ouders gericht zijn. Onderdrukking, en dan met name van vrouwen, is een belangrijk terugkerend thema in het werk van de Amerikaanse. Horton (zang, gitaar, viool) produceerde Get Me To A Nunnery samen met haar man Michael McDermott (gitaar, toetsen, bas). Verder spelen Will Kimbrough (baritongitaar), John Deaderick (toetsen), Matt Thompson (bas) en Steven Gillis (drums) mee.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie