Met de band Noah and The Whale verkocht de Brit Matt Owens alleen in het Verenigd Koninkrijk al een miljoen albums. Of Way Out West (eigen beheer) van Matt Owens & The Delusional Vanity Project ook een groot verkoopsucces zal worden, valt te betwijfelen. Daarvoor is deze plaat niet onderscheidend genoeg. Dat hoeft nog niets te zeggen over de kwaliteit of zelfs de aantrekkingskracht van deze collectie rocknummers. One For The Grapes begint met die vervormde gitaar als indierock, terwijl Owens zingt over koud bier en een oude gitaar, een Gretsch en een Silvertone om precies te zijn. Lekkergitaarnummer. Het van orgelspel voorziene Glasgow City Lights komt uit de kerk van rock-’n-roll zoals die in New York en New Jersey beleden wordt. Beetje Springsteen en op You’re Not Gone valt te denken aan iemand als Willie Nile. Maar dat laatste nummer gaat ook op een fijne manier langs pop uit de jaren zeventig. Vooral door de zang. Owens heeft een wat hese stem, niet zonder bekoring overigens. Both Sides Of The Line met mondharmonica en gitaarsolo klinkt als powerpop uit de jaren 90. Met het romantische pianospel van enkele nummers valt er commercieel misschien best wat te halen, maar het succes zal hooguit bescheiden zijn. Owens heeft nog andere pijlen op zijn boog; hij speelt ook gitaar in dienst van artiesten als Robert Vincent en Hannah White, die beiden een wederdienst verlenen op dit album.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie