Anderhalf jaar terug traden de Canadees Zachary Lucky en zijn vaste dobrospeler Miles Zurawell op in Taverne de Waag in Haarlem. Een mooi, klein optreden, zonder entree maar met een rondgaande hoed. ‘Rustig, maar heerlijk onderhoudend’ schreef collega Peter Hageman over het concert. Hetzelfde kan gezegd worden over The Wind (Wroxton Recordings), het nieuwe album van Lucky (kleinzoon van de Canadese countrylegende Smilin Johnny Lucky – niks neps dus aan Zachary’s achternaam). Er is nóg een overeenkomst: de Fred Eaglesmith-cover Water in the fuel, waarmee het optreden in Haarlem werd afgesloten en die ook te vinden is meer…

Waarschuwing: de notities voor deze cd-bespreking beslaan voordat ik deze eerste echte zin formuleer al drie pagina’s in Pages, dus een kort en bondig stukje zal dit wel niet worden. De veertien nummers die Chris Gantry schreef voor The Outlaw Bible (Steadyboy Records) bieden namelijk zoveel inzicht in de muziekindustrie van Nashville in het algemeen en het pad van de outlaws in het bijzonder dat ze stuk voor stuk de volle aandacht verdienen van eenieder die ook maar een beetje geïnteresseerd is in het genre. Voordat het over die liedjes gaat eerst iets over de legendarische Gantry zelf. Dat is meer…

De titel Weird Wild Wonderful (eigen beheer) slaat niet op Emily Hicks zelf. Het openingsnummer van het album is namelijk Weird Wild Wonderful You. En dat gaat over haar man. Toen ze hem ontmoette liet ze haar lijstje met wat ze van een man verwacht en eist subiet vallen. Zo gaat dat als je verliefd bent. Zo gaat dat althans in countrypop, waar de zaken vaak net iets rooskleuriger worden voorgesteld. De uit Salt Lake City afkomstige Hicks gaat echter ook wel degelijk in op zaken die niet helemaal goed lopen. Zo kijkt ze op Anymore terug op een jeugdvriendschap die verwaterd is. De stem meer…

“Cumbia is complexe, ritmische muziek die ontstond aan de Colombiaanse Atlantische kust. Oorspronkelijk bestond cumbia alleen uit percussie en zang. Moderne groepen gebruiken tegenwoordig echter ook blaasinstrumenten (saxofoons, trompetten, trombones) en keyboard”, aldus Wikipedia. Het ligt misschien niet voor de hand dat Chuck Prophet een album, Wake The Dead (YepRoc) opneemt met de cumbiaband ¿Qiensave?, maar aan de andere kan misschien ook weer wel. Bij Prophet werd twee jaar geleden lymfeklierkanker vastgesteld. Na een langdurige meer…

Misschien is slechts één ster voor My Covers Volume One – The Favorite Songs Of Michael Johnathon (Poet Man Records) meer een statement dan een zuivere beoordeling van het niveau van dit album. Want eigenlijk zijn de uitvoeringen van deze bekende liedjes helemaal niet zo beroerd. De Amerikaan geeft vrijwel zonder uitzondering een eigen slinger aan overbekende nummers als Blue Moon, Rolling Stone, Satisfaction, Cats In The Cradle, If You Could Read My Mind, Seeger Mashup, Love Hurts, Make You Feel My Love en Vincent (Starry, Starry Night). Johnathon heeft zelf meer dan 300 songs geschreven en meer…

Flash-A-Magic (Bloodshot Records) van Luke Winslow-King is zo ongeveer het prototype van wat we hier een lekker plaatje noemen. De 9 nummers zijn zo rond het snijvlak van bluesrock en soul te situeren. Rollende orgels en snijdende gitaren in de wildere nummers en ingehouden noten en leuke koortjes in de rustigere nummers. De Amerikaan toog naar het Italiaanse Livorno om daar met zijn band deze nummers op te nemen. Leden van zijn band zijn de gebroeders Luti (Roberto – gitaar en percussie en Simone –bas), Pierro Perelli (drums) en Nicola Venturini (orgel en piano). De meer…

Kun je aan een stem horen wat voor sokken iemand draagt? Nee, natuurlijk niet. Maar toch, alles op Love, Dan (Berkalin Records) van C. Daniel Boling neigt naar het soort muziek dat je (vroeger?) associeerde met geitenwollen sokken. Folk met de beste bedoelingen. Folk voor een betere wereld. Het woord geitenwollensokkenmuziek blijkt tot mijn verbazing opgenomen in de woordenlijst van de Nederlandse Taalunie. De waarschuwende rode stippellijn onder het woord van het tekstprogramma waarop ik dit stukje tik kan ik dus negeren. Het fluitje van een cent dat af meer…

De eerste zin van de recensie van het vorige album Alvarado is niet van toepassing op Sirens (New West Records/V2). ‘Rauwe gitaren en zoete zangharmonieën, dat is de kracht van The Wild Feathers uit Nashville’, schreven we in 2022. Rauwe gitaarklanken kunnen we niet ontwaren op deze nieuwste worp liedjes, dus een combinatie met zoete samenzang ook niet. Wat dan wel? Stereo heet het eerste nummer en het glijdt vervaarlijk dicht langs het grote gebaar van Coldplay. Bij de verzorgde rock van Pretending noteerden we Elton John als vergelijkingsmateriaal. ‘Take me back to Texas’, zingen ze meer…