Taylor Rae vindt het wel cozy in het Zonnehuis. Ze zingt met een glimlach om haar mond en gesloten ogen. Vriendelijke liedjes met zinnen die netjes rijmen als in een sinterklaasgedicht. ‘Even if I miss you the most, I never go back to the coast.’ Het heeft wel wat aandoenlijks: een warme soepele stem, maar af een toe een misser op haar gitaar. Zoals in Little Wing waarbij ze met haar barré net in het verkeerde hokje uitkomt; ze kort het nummer maar wat in.
Na een korte pauze gaat John Craigie er meteen vol in. Overhemd met flink wat knoopjes los, woest blazend op zijn mondharmonica, zo blaast hij al zijn demonen weg. Zijn whoohoo in opener Damn My Love klinkt een beetje als Bruce Springsteen. En al snel is daar zijn eerste verhaal. Hoe fijn hij de winter vindt als iedereen binnen zit en rustig naar muziek luistert. Want in de zomer is iedereen blij buiten en zie je mensen hoelahoepen op je muziek. En hij vertelt over de festivals waar hij speelde en waar hij mensen die ontmoette die hem de ‘most underrated singer-songwriter’ noemen. Dat vindt hij wel jammer, want hij hoopte toch wel een beetje gewaardeerd te zijn. De verhalen zijn vermakelijk, maar gelukkig is er ook nog voldoende ruimte voor zijn songs. Zijn scherpe ietwat nasale hoge stem gecombineerd met zijn nogal rudimentaire gitaarspel zijn een prima vehikel voor de nummers die ook zonder het volle geluid van zijn laatste album met band recht overeind blijven staan. Nummers gedrenkt in de americana, maar ook met een voorzichtig scheutje powerpop. Zo doet het stuwende gitaar intro van Laurie Rolled Me a J wel wat denken aan My Sharona van The Knack. Dan vertelt Craigie het verhaal over Jezus en het verraad door Judas. Hij maakt er een hilarisch epos van waar heden en verleden kriskras door elkaar lopen. In de toegift zingen Rae en Craigie gezamenlijk en zeer geconcentreerd I Am California, een mooi slotakkoord in het goedgevulde Zonnehuis.
Na afloop bij de merchandise kijkt Craigie iedereen die hem bedankt diep in de ogen. Vraagt met belangstelling waar ze vandaan komen. Je ziet hem denken: uhm, hoe zou ik hier weer een mooi verhaal uit kunnen halen? Sympathieke gast.
Gezien in Zonnehuis Amsterdam op 30 januari
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie