Het zal weinigen ontgaan zijn: er is een nieuw album van Jason Isbell. Het is een soloplaat, getiteld Foxes In The Snow (Southeastern/Thirty Tigers). En met soloplaat bedoelen we dat er ook echt dat niemand anders aan te pas is gekomen. Je hoort enkel zijn stem en zijn spel op een akoestische gitaar. Gedurfd wel, want eenvormigheid ligt dan op de loer. En eerlijk gezegd: het speelt hier ook wel een beetje. Wat niet wegneemt dat er ook weer een aantal zeer fijne songs uit Isbells koker komen. Het is ook lang geen geheim dat het huwelijk van Isbell met Amanda Shires vorig jaar is gestrand. Eerstgenoemde brengt sindsdien een deel van zijn tijd door in New York, alwaar hij ook dit nieuwe album opnam. Het ligt voor de hand om de teksten van de nieuwe nummers in het licht van die scheiding te zien. Dat geldt zeker voor Gravelweed: I was a gravelweed and I need you to raise me / You couldn’t reach me once I felt like I was raised / And now that I live to see my melodies betray me / I’m sorry the love songs all mean different things today. Isbell heeft tegenwoordig iets met de ook in New York wonende Canadese schilderes Anna Weyant (die trouwens ook het kunstwerk op de hoes maakte) en hij lijkt het over haar te hebben in Open And Close: She speaks in a whisper and calls me by name / And she says I remind her of Calgary, where she was raised. De sterkste melodieën staan wat mij betreft op het tweede gedeelte van de plaat, vanaf het titelnummer, met het over zijn jeugd in Alabama gaande Crimson And Clay als hoogtepunt. Het is dus een ander soort plaat dan je van Isbell gewend bent, maar zeker de moeite waard.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie