Ely, Nevada (2008)

Eigenlijk was ik een ongewenste gast in de motels die ik aandeed tijdens mijn fietstocht van Californië naar Texas. Dat dat gevoel had ik al eerder gehad. Daarover ging het in de vorige aflevering van deze rubriek. In Claremore, Oklahoma, liet het personeel van zowel de Okie Inn als het Round-up Motel me staan voor de balie zonder in actie te komen. Oorzaak: ik was niet met de auto. Motel, dat woord is een samenstelling van ‘motor’ en ‘hotel’. Een motel is er voor gemotoriseerd vervoer.

Dit jaar bestaat het motel honderd jaar. Dat feit lijkt onopgemerkt te passeren. Ik heb er althans online nergens iets over kunnen vinden. Of het moet zo zijn dat dat nog gaat gebeuren, want het eerste motel opende de deuren op 12 december 1925. Dat meervoud – deuren bedoel ik dus – is hier nou ook eens echt letterlijk van toepassing. Een van de kenmerken van een motel is namelijk dat elke kamer een eigen deur naar buiten heeft. Die komt uit op een parkeerplaats. Met een beetje geluk is er een zwembad of een hottub om te ontspannen van de reis.

Dat eerste motel was het Milestone Mo-Tel in San Luis Obispo, Californië. Later ging het Motel Inn heten. San Luis Obispo ligt zo ongeveer tussen Los Angeles en San Francisco. De afstand van 400 mijl tussen beide steden was honderd jaar geleden te groot om in een dag af te leggen. Met een Ford Model T deed je daar toch echt wel twee dagen over. Ook al doordat de wegen nog niet zo goed waren. Dus moesten de mensen onderweg ergens slapen. Architect en uitvinder Arthur Heineman kwam met het concept van het motel. Hij was van plan om een keten te beginnen, maar de crisisjaren doorkruisten dat plan.

Toch stond de Grote Depressie van de jaren 30 de ontwikkeling van het motel niet in de weg. De aanleg van nieuwe wegen voor het toenemende autoverkeer ging gewoon door. Zakenmensen kozen steeds vaker voor de auto, omdat het goedkoper was dan de trein. Na de Tweede Wereldoorlog nam het aantal motels snel toe. In 1950 had Amerika er zo’n 50.000.

‘There’s a vacancy, won’t you come to me / And fill my empty spaces? / I’m a motel man in a promised land / That’s filled with empty faces / Won’t you bring your sorrows, bring your dreams? / It’s a place for you to be / There’s no more tomorrow or that’s how it seems / So won’t you come to me? / I’ve got a vacancy’, zong Harry Chapin in 1974.

Dat liedje Vacancy werd geschreven toen het motel bijna 50 jaar bestond. Inmiddels was er wel enige sleet op de succesformule. De motels aan de highways, te vergelijken met provinciale wegen in Nederland, kregen minder klandizie door de opmars van de interstate highways. Bovendien kon je inmiddels verder rijden op een tank. De goedkope motels aan de randen van de steden trokken steeds vaker randfiguren aan. Lieden die de anonimiteit van een motelkamer wel beviel.

De schoonmaker die opduikt in Vacancy , te vinden op het album Verities & Balderdash, wordt elke ochtend geconfronteerd met de overblijfselen van de gebroken Amerikaanse droom. ‘Morning come checkout time with my pail and broom / I find what they’ve left being in every tell-tale room / The sheets show their struggles, the glasses their fears / The ashtrays the hours passed, the towels their tears.’

De foto’s boven en onder dit stuk nam ik in Ely, Nevada. De gigantische letters zetten in het donker de omgeving in het neonlicht en zijn overdag al net zo bepalend. En fraai. Ik overnachtte echter niet in het Deser-Est Motel, dat er toch wat shabby uitzag. Na een lange tocht over US 50 wilde ik niet onaangenaam verrast worden en dus koos ik voor de vertrouwde formule van een Motel 6. Daar was ik tenminste verzekerd van wifi, waar je toen trouwens vaak nog voor moest betalen.

In 2008 hield ik tijdens mijn reis een blog bij. Deze rubriek Vluchtstrook Amerika is een soort vervolg daarvan. Omdat ik destijds bijna elke dag een stukje schreef en daarbij een foto van onderweg plaatste, had ik wifi nodig. De tent die ik bij me had heb ik maar een paar keer gebruikt tijdens mijn vijfde fietstocht door de Verenigde Staten.