Tussen de tournees door is Sunny War thuis hard aan het werk. Dat moet ze van zichzelf, anders zet ze het op een drinken. Dus jaagt de singer-songwriter als een bezetene op de ideeën die ze heeft om die om te zetten in liedjes. Op de demo’s die ze dan maakt, speelt ze alle instrumenten zelf en daarna schrijft ze de teksten. Pas later betrok ze Andrija Tokic bij Armageddon In A Summer Dress (New West Records), die ook de producer was van Anarchist Gospel. Zware kost die lichtjes wordt verpakt van een vat vol tegenstrijdigheden, dat is de korte samenvatting van de recensie van dat vorige album. Met One Way Train begint ze haar nieuwe album al net zo muzikaal en verrassend. ‘Won’t you meet me on the outskirts / Of my left brain’, zingt ze. Dat soort zinnetjes brengt ze doorlopend. Haar experimenteerdrift kan behoorlijk dwarse composities opleveren, dat past goed bij een songtitel als Ghosts, dat hortend en stotend een uitweg zoekt uit een spookhuis. Sunny War is een Walking Contradiction. Dat blijkt ook wel uit de gasten die ze om zich heen heeft verzameld. Op dat nummer heeft ze Steve Ignorant van de Britse anarchopunkband Crass te gast. Op andere nummers zingen John Doe (Gone Again), Tré Burt (Scornful Heart) en Valerie June (Cry Baby) mee. Dat Cry Baby is een prachtig soulnummer. Sunny War maakt boze muziek, dat is goed, redenen genoeg immers. Maar door de nogal drukke composities is het moeilijk om grip te krijgen op dit album. Dat is een stapje terug ten opzichte van Anarchist Gospel.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie