Geheel tegen de trend van downloaden in komt Lucinda Williams met een dubbel-cd met liefst 20 nummers, wat neerkomt op ruim 100 minuten muziek. De door americanaliefhebbers toch al heilig verklaarde Williams levert met Down Where The Spirit Meets The Bone (Highway 20 Records/Bertus) een meesterwerk af. Niet eerder stroomde de inspiratie zo over als tijdens de totstandkoming van deze dubbelaar vol sublieme countrysoul. Er schijnt zelfs volgend jaar nog een album uit te komen met meer nieuw materiaal. De 61-jarige artieste gaf zich volledig over aan haar begeleiders en dat is bepaald wel eens anders geweest. Zo liet het in 1998 verschenen Car Wheels On A Gravel Road diepe wonden achter bij betrokken musici omdat keer op keer bijdragen werden afgekeurd. Hoe tegenstrijdig haar hang naar perfectie om een zo spontaan mogelijk geluid te creëren ook was, het leverde Williams wel haar meest succesvolle plaat op. Deze keer verliep het opnameproces veel soepeler. Wat heet, de grande dame van de americana dompelde zich onder in een warm bad, op temperatuur gebracht door de ritmesectie van Elvis Costello en toetsenist Ian McLagan. Een armada aan gitaristen onder wie Tony Joe White en Bill Frisell zorgde voor de spetters, terwijl Greg Leisz op steelgitaar extra golven in beweging bracht. Met 18 vol passie gebrachte eigen nummers is Down Where The Spirit Meets The Bone een krachttoer die zo’n fraaie titel in alle opzichten waarmaakt. Dat zinnetje is overigens van haar vader, de vermaarde dichter Miller Williams die sprak tijdens de tweede inauguratie van Bill Clinton. Voor het eerst zette Lucinda met Compassion een tekst van hem op muziek. De tweede cd sluit af met Magnolia van de vorig jaar overleden JJ Cale, dat door de gitaristen zo lang mogelijk in bloei wordt gehouden.
03/10/2014 Permalink
Zeker een mooi album met veel hoogtepunten, maar toch ook best wat zwakker broeders hoor. Een album met 12 nummers was naar mijn mening beter geweest. Maar wie ben ik. Bovendien zit cd1 nu muuurvast in mijn auto-cd-speler. Doet het niet meer en niet meer los te krijgen. Laat ze daar maar eens een nummer over schrijven!
03/10/2014 Permalink
Ha Erik, dat is de wraak van Lucinda vanwege die “zwakkere broeders”. Maar op Youtube zijn verschillende filmpjes te vinden hoe je dit probleem dan op kunt lossen (vaak wel Amerikaanse auto’s) http://www.youtube.com/watch?v=eJuVGLOzpLU
03/10/2014 Permalink
Zeker een meesterwerk. Zit al bijna een week in de cd speler en blijft daar nog wel even
03/10/2014 Permalink
cd 2 is voor mij betreft toch ietsje minder dan cd 1. Maar dank zij de geweldige musici valt daar ook volop te genieten. Het album behoort in ieder geval tot de beste albums in het genre dit jaar.
03/10/2014 Permalink
Niet zeuren over een paar mindere nummers, albums van dit kaliber worden nog maar zelden gemaakt.
04/10/2014 Permalink
Kom op nou. Simpele, zeurderige en eenvormige liedjes, gemakzuchtig ingekleurd door een stelletje studio muzikanten. Dat is toch geen 5 sterren meesterwerk.
De zoveelste teleurstelling dit jaar, na bijvoorbeeld het misbaksel van Ryan Adams.
04/10/2014 Permalink
Albums van dit kaliber worden nog meer dan genoeg gemaakt. Het barst van het talent, zie eerder deze week Kelley Mickwee bijvoorbeeld. 2014 is een topjaar met geweldige releases van o.a. Sturgill Simpson, Robert Ellis, Caleb Caudle, Matt Woods en John Fullbright uiteraard. Daar komt dit album van Williams naar mijn bescheiden mening bij lange na niet in de buurt. Dat had wel gekund als ze de 10 beste nummers had gepakt en die in 1 CD van een klein uurtje had gedaan. Het is nu veel te langgerekt en behalve Magnolia en het nummer ervoor is vrijwel heel CD 2 filler, zonder dat het ergens echt slecht wordt trouwens. Het voegt alleen niks toe. Dat Magnolia is dan ook wel weer gruwelijk goed en heel slim aan het einde gezet.
04/10/2014 Permalink
Oké Hendrik in mijn euforie was ik wat kort door de bocht, van de namen die je noemt ken ik alleen John Fullbright. Bedankt voor de tips.
04/10/2014 Permalink
Haha, Hugo…die duivelse Lucinda toch 😉 De volgende dag kwam de cd er spontaan weer uit. Ik blijf toch bij mijn mening. Vooral op cd2 staan ook een aantal inderdaad eenvormige, simpele en zeurderige nummers om Theo O te citeren. De helft van cd1 vind ik briljant, dat aangevuld met nog een paar 1-nummers en drie van cd2….dan heb je een echte topplaat
04/10/2014 Permalink
Over dat misbaksel van Ryan ben ik het overigens absoluut niet eens met Theo O. Ook een prachtplaat wat mij betreft.
04/10/2014 Permalink
It’s all the same song (Neil Young)
05/10/2014 Permalink
Gelukkig… smaken blijven verschillen…. voor mij is het gewoon weer een goed album van Lucinda…
03/01/2015 Permalink
Lees net dat haar vader, Miller Williams, donderdag is overleden. http://www.nytimes.com/2015/01/03/arts/miller-williams-laconic-arkansas-poet-dies-at-84.html?referrer&_r=2