Soms is het een opmerking van een vriend of vriendin. Sterker: het kan ook iets zijn wat toevallig via een wildvreemde tot je komt. Op het werk, in de bus, tram, trein of ergens langs de lijn. Een bewuste of onbewuste tip, een tip die direct binnenkomt of pas later ergens in je brein gaat wringen. Bij mij werkt dat althans vaak zo. Vooral waar het muziek betreft. Eind jaren zestig was er een jongedame die mij trachtte te injecteren met Southern soul. Half jaren tachtig een collega die The Paisley Underground adoreerde en dus aan mij voorhield. Begin jaren negentig een programmamaker van een plaatselijke radiozender die zweerde (en nog) bij pure country. Of een dame die Willy DeVille nou wel eens aan mijn verstand wilde peuteren. Van al deze stromingen bleef in eerste aanleg alleen Green on Red hangen. O ja, en ook Russ Tolman’s True West en Steve Wynn’s Dream Syndicate.

Inmiddels, jaren verder, is de Southern soul dan toch binnengekomen. En zelfs country heeft een plekje gevonden. Cold Cold Heart (dat van mij, klaarblijkelijk….), Where Country Meets Soul; vol. 3 (2014) van dat voortreffelijke Ace Records-label zit momenteel dan ook vaak in de speler.

Maar, begin jaren negentig was er nog iets anders wat mij op een ander spoor deed belanden: Sunday Morning Coming Down. Niet alleen een o.a. door Johnny Cash gezongen song van Kris Kristofferson, maar ook een radioprogramma met die titel. Presentator/samensteller: ene Jan Donkers (ooit ook Amigos de Musica!). Sunday Morning Coming Down had een plekje op de zondagmorgen, VPRO. Vlak na de muzikale mozaïekjes van ‘Voor de Vuist Weg’ Willem Duys. De collega die mij The Paisley Underground aanleerde wees me op dit genoeglijke uurtje. Wat ontdekte ik daar? Veel! David Olney; Loose Diamonds, Slobberbone en niet te vergeten: Jimmy LaFave.

Hoe laat de nachtrust in de vroege zondagochtend ook wekelijks z’n aanvangsuur kende, om klokslag 11.00 uur zat ik fris & fruitig voor de radio. Dat zo’n programma als SMCD later, net als alle andere waardevolle uurtjes met kwaliteitsmuziek, werd wegbezuinigd door een of andere ‘gestoorde’ zendercoördinator, tja, dat is genoegzaam bekend.

Maar wat was ik blij met Jan Donkers’ smaakvolle muziekkeuze. Larry Barrett, Terry Lee Hale, Calvin Russell, geweldig. Maar vooral dus Jimmy LaFave. Zo goed als in die tijd al gold, geldt wat LaFave betreft nu nog immer: je houdt van zijn stem, of helemaal niet. Ik kan er in ieder geval nog steeds van genieten: van die stem, zijn platen en van z’n optredens. Begonnen in Rotown in 1994. LaFave stond daar samen met Randy Glines (bass; harmonica) ergens in november van dat jaar. En dat beviel. Ook de keren daarna, weer Rotown, maar ook o.a. Paard van Troje, Blue Highways, Take Root en Paradiso, het was vrijwel elke keer een ruime voldoende. Kritiekloos? Nee, verre van, want natuurlijk was het wel eens wat minder. En voor Jimmy’s uitstraling hoef je geen (verre) reis te maken; die is namelijk vrij beperkt. Nee, hij doet gewoon z’n ding, het gaat om de songs. Uit eigen pen of zorgvuldig gekozen covers van vooral Bob Dylan. LaFave zet Zimmerman’s songs maar wat vaak perfect naar z’n hand. Zoals op z’n laatste, Depending On The Distance (2012), bijvoorbeeld Red River Shore. Prachtig.

En Jimmy was weer in het land; voor een zestal optredens. Deze keer weer met ‘tovenaar’ Radoslav Lorkovic on keys en ‘oudgediende’ John Inmon. Het in de Boerderij te Zoetermeer bijgewoonde optreden, met als support-act de prima ingespeelde Dordtse formatie Charley Cruz & The Lost Souls (foto hierboven), van 8 oktober viel in ieder geval verre van tegen. Dit niet in de laatste plaats door de inbreng van Lorkovic en meestergitarist Inmon.

Prachtige vertolkingen uit LaFave’s eigen songbook (Only One Angel; Going Home), maar natuurlijk ook prima uitgevoerde covers. Hoogtepunt? Teveel om te benoemen; het was in ieder geval een van de betere concerten van LaFave cs van de laatste jaren. Niveau Take Root 2008. En Jimmy was zowaar wat spraakzamer dan anders; een vleugje humor viel zelfs ook nog te bespeuren.

En zo bleek opnieuw, dat Sunday Morning Coming Down misschien wel het meest van invloed is geweest op het richting geven aan mijn muzikale smaak. Want eerdere bezoekjes aan de (toen nog oude) Boerderij waren ooit gewijd aan Terry Lee Hale en Loose Diamonds.

Conclusie: Jimmy LaFave blijft de moeite waard en Charley Cruz cs verdienen een breder publiek. Nu over een paar dagen de kick-off van een nieuw festival –Ramblin’ Roots– in Tivoli/Vredenburg geprogrammeerd staat en daar recent een paar Nederlandse acts aan de line-up zijn toegevoegd, zou ik zeggen: “geef Charley Cruz cs daar ook een kans”.

Maar ja, dat laatste zal wel onder de noemer ‘een roepende in de woestijn’ gerangschikt worden, want er is vrijwel nergens meer een podium op de radio, zoals in de jaren ’90 met Sunday Morning Coming Down, waar relatief onbekende bandjes of singer/ songwriters uit de vergetelheid (kunnen) worden gehaald.

Foto’s: Ton Bongers