Trent Miller – Benjamin Folke Thomas – Jack Day – Snakes

Bucketfull of Brains is een uitstekend Engels blad over gitaarrock (rock-‘n-roll, pop, psych, garage, rock, r’n’b, country, folk) en tegenwoordig een platenlabel. The Graceless Age van John Murry verscheen in eerste instantie op dit label, maar werd daarna opgepikt door een grotere speler. Van de zeer actieve distributeur Hemifran uit Zweden ontvingen we vier releases, waarvan het dit jaar verschenen Burnt Offerings (Bucketfull of Brains) van Trent Miller de meest recente is. Het betreft hier een album van een Italiaan die naar Engeland is getrokken. Op zijn derde cd heeft hij twee elektrische gitaristen tot zijn beschikking en die trekken de muziek van Miller naar grote hoogten. Het mooiste nummer van de plaat is Lupita Dream On, waarop de Italiaan zingt als Jeffrey Lee Pierce, terwijl de band speelt alsof ze Dream Syndicate of Chuck Prophet voor ogen hebben. Op Pictures From \A Different World past Miller zich in zijn nieuwe thuisland aan met wat Britse stijl. Alsof Lloyd Cole hier aan het werk is. Your Black Heart verwijst met een heerlijke mondharmonica naar Gene Clark. Heel fraai plaatje.

Al net zo bijzonder is Too Close To Here (Bucketfull of Brains) van Benjamin Folke Thomas, een Zweed die in Londen woont. Het eerste nummer (Someday) van de plaat kan voor een lichte verwarring zorgen. Is dit Nick Drake die wordt begeleid door Mark Knopfler? Nee, natuurlijk niet, want dat is onmogelijk. Met Henning Sernhede en Johannes Mattsson heeft ook hij twee mannen met een elektrische gitaar die hem bijstaan, beiden trouwens op nog meer instrumenten. De Zweed lijkt ook beïnvloed door mensen als Richard Thompson en Bob Dylan. Dat laatste blijkt vooral door die lange uithalen in de zang op On Blues. Op I’m Alive horen we echo’s van Paul Siebel en dat is een verwijzing die alleen maar tot nieuwsgierigheid dient te leiden. Zeer geslaagd is ook Bye Bye Bye Baby (Bye Bye) waarin hij verklaart zich als Warren Zevon on a bad luck streak te voelen.

The First Ten (Bucketfull of Brains) is het debuut van Jack Day. Eigenlijk al van 2012, maar nu pas breder verspreid. Met de opener I Often Think Of You maakt hij direct indruk. De uit Londen afkomstige singer-songwriter doet hier sterk denken aan David Munyon. Door zijn stem en de kale structuur van het liedje. Op Isn’t It Strange piept een mondharmonica voorzichtig tussen en langs de regels. Het bijna fluisterend gezongen pianolied No One Moves Like You loopt over van sfeer. Zijn gitaarspel heeft wat van Jeff Buckley en ook in kaalheid en doeltreffendheid van Billy Bragg. Vooral op If This Song Were More To Sing en afsluiter It’s A Girls’ World is dat het geval.

Kan een band klinken als een fusie van Smokie en de Stones? Klinkklare onzin zou ik zelf zeggen, toch is dat wat meer dan eens in me opkomt als The Last Days Of Rock & Roll (Bucketfull of Brains) van The Snakes door de speakers knalt. Dat betekent fraaie samenzang met een af en toe lichtjes aangeschoten richtingsgevoel. Swagger heet dat in het juiste rock-‘n-roll-jargon. In de Britse altcountry van The Snakes is ruimte voor bouzouki, dobro, mandoline, sitar, gllockenspiel, pedal steel, viool, saxofoon, tin whistle, mondharmonica, piano en orgel. En natuurlijk krijgen de akoestische en elektrische gitaren vooral alle ruimte.