Mieke van Veen, Nederlandser kan een naam bijna niet zijn. En zo is het ook. Van Veen komt uit Rotterdam (wordt dat niet zo langzamerhand rootsstad nr 1 ?) Maar op haar debuutalbum, Between These Walls, klinkt ze (bijna) helemaal niet Nederlands. De nog jonge singer-songwriter komt op de proppen met een aantal heerlijke nummers die overal vandaan zouden kunnen komen. Soms helt ze over naar folkpop, zoals in Constant Tone en Traffic Jam, maar soms trekt ze ook flink van leer en krijgen elektrische gitaren de ruimte (Sweet Precious Cool, Heaven en het titelbummer). Mooi is ook dat de nummers op Between These Walls gewoon af zijn. Geen losse eindjes, maar van voor naar achter kloppend. Vaak zijn het strijkers die de ruimte opvullen. Bijzonder is ook het stemgeluid van Van Veen, dat heel soms wel aan dat van Duffy doet denken. De plaat sluit af met Lege Handen, het enige Nederlandstalige nummer. Die stijlbreuk had van mij niet gehoeven.
Between These Walls is verkrijgbaar via de website van Mieke van Veen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie