“She’s the female Townes van Zandt,” zei de Bulgaarse platenverkoper in gebroken Engels. Onderwijl viste hij een plaat van een stapel. Op de cover zag ik een jonge vrouw met een lichtblauwe trui, die over leek te gaan in de zee op de achtergrond. De verkoopstrategie van de Bulgaar – die wist hoe hoog ik Townes had zitten – sorteerde succes: ik ging naar huis met de debuutplaat van Kate Wolf (1942-1986).

Vergeleken met veel andere singer-songwriters was Kate Wolf een laatbloeier. Ze groeide muzikaal op in de jaren zestig, maar haar eerste album verscheen pas in 1976, toen ze vierendertig was. Tien jaar en zes studioalbums later, lag ze begraven in de heuvels van Californië. Een lange strijd tegen leukemie was haar lichaam teveel geworden. Haar albums bleven achter als testament van haar talent.

Met een stem die soms warm is als een lentemorgen in Californië, soms eenzaam als het slaan van de golven tegen haar rotsen, is het een raadsel waarom Kate Wolf zo lang onopgemerkt bleef. Ze heeft maar een paar noten nodig om je het gevoel te geven dat je naast haar zit, op een veranda ergens in een vergeten Amerika, luisterend naar het zingen van de snaren en haar verhaal van liefde en gemis, het enige verhaal dat er werkelijk toe doet.

Behalve een begenadigd zangeres was Wolf een schrijfster van heldere, poëtische teksten. Ze neigt soms naar het sentimentele, maar in haar sterkste liedjes vloeit haar verdriet over in wijsheid. Zo besluit de stemmige pianoballad “Two-Way Waltz” met de woorden:

So dance for the day but watch for the signs
That point out the way when the dust fills your eyes
And try to believe that the sweetest hello
Always comes after the hardest goodbye

Is dat niet alles wat we kunnen doen na een moeilijk afscheid – proberen te geloven dat er een nieuwe ontmoeting wacht achter de volgende bocht in de weg? Wolf heeft geen zekerheden – daar is ze te eerlijk voor – maar wel de moed om verder te gaan.

Een ander hoogtepunt van Safe at Anchor (1979) is “Sweet Love”. De titel en weemoedige melodie geven de indruk dat het om een liefdesliedje gaat. Maar tussen de regels door klinkt een verloren verdriet, dat in de slotwoorden bekrachtigd wordt: “You know the road looked straight ahead from far away / But it turned into a blind curve / I’ve lost my way today.” Vaak als het oppervlak kalm en gelijkmoedig lijkt, zijn er onderstromen die de luisteraar de diepte in trekken.

Het is moeilijk één album te kiezen als Wolf’s ‘meesterwerk’. Ze was geen artiest van uitschieters en trok zich weinig aan van het muzikale klimaat om haar heen. Al haar albums bevatten doorleefde en openhartige folkmuziek, met soms meer gitaren en country-fiddles, en soms meer pianoballads. Het live-album Evening in Austin (1989) is voor de nieuwkomer wellicht de beste introductie, maar Safe at Anchor bevat enkele van haar mooiste teksten.

Misschien is Kate Wolf niet “the female Townes van Zandt” – dat was vooral een slimme verkooptruc. Maar haar warme, poëtische folkmuziek verdient zonder twijfel een groter publiek. Hoewel haar albums pas in de jaren zeventig uitkwamen, was ze een kind van de jaren zestig. Ze hoort thuis tussen namen als Sandy Denny, Judee Sill, Joan Baez en Joni Mitchell, die allen opkwamen met de eerste golf van folksongwriters en daarna hun eigen weg kozen.

Voor Kate Wolf ging die weg voortijdig de mist in, maar haar stem leeft voort in haar rijke muziek en wijze teksten:

If I could, I’d tell you now, ‘there are no roads that do not bend’
The days like flowers bloom and fade and do not come again:
We’ve only got these times we’re living in