Hard rocken met een karrevracht aan soul, is dat niet waarom we nog steeds houden van de jaren zestig en zeventig? Lee Gallagher and the Hallelujah is een nieuwe band die het gevoel van destijds weet over te brengen naar het hier en nu. Het titelloze Lee Gallagher and the Hallelujah (eigen beheer) is een zeer overtuigend debuut van dit vijftal uit San Francisco. Keer op keer verkeer ik in de veronderstelling naar een vrouw te luisteren. The Hallelujah Prelude had bijvoorbeeld van Jefferson Airplane kunnen zijn. Met Grace Slick dus. Verder valt er op dit album vol bluesy hardrock te denken aan Jesse Sykes of Sass Jordan. Maar Lee Gallagher is dus een vent. Tsjonge, wat kan hij geweldig zingen. Zijn voordracht is intens, zonder dat hij zich ook maar een moment overschreeuwt. Er zit trouwens ook iets van een jonge Neil Young in die stem. Liedjes schrijven kan Gallagher ook. De band bestaat pas sinds 2013 en het is knap dat ze op deze in negen dagen opgenomen plaat al zo hecht klinkt. Gallagher kan ook lekker scheuren op mondharmonica. Luister maar eens naar Shallow Grave; als Black Crowes in topvorm. Eigenlijk staat er geen minder nummer op deze heerlijke rockplaat. Naast Gallagher horen we Jacob Landry op leadgitaar, Kirby Hammel op toetsen, Kevin Grapski op bas en Joe Miller op drums. Het zou me niet verbazen dat ze voordat een tweede plaat verschijnt worden ingelijfd door een of ander label. Verkrijgbaar bij CD Baby.
11/05/2015 Permalink
Met veel verwachtingen gaan luisteren maar helaas: het harde rocken en de soul zijn beide ver te zoeken in de meeste liedjes. Het is voornamelijk pretentieuze 70ties rock en daar hebben we nou net met de punk afscheid van genomen (god zij dank)