Als je op Wikipedia kijkt blijkt dat november 2005 geen maand was waarin veel opzienbarends gebeurde. Er vonden wat afrekeningen in het criminele circuit plaats, het sneeuwde vroeg wat tot extreem veel en lange files leidde en FC Utrecht-verdediger David Di Tomasso overleed in z’n slaap. Vooral dat laatste kan ik ik me nog goed herinneren.
In muzikaal opzicht was november 2005 eigenlijk net zo. We bespraken die maand albums die veelal degelijk waren. Er paar uitschieters wil ik hier nog eens onder jullie aandacht brengen. Allereerst David Wolfenberger, die tegenwoordig hoofd is van de afdeling Research & Development van een geur- en smaakstoffenproducent. In 2005 was hij echter ook al smaakmaker met het album Portrait Of Narcissus. Wat een pracht! Ik kocht het toen niet maar dat was een verkeerde keus. Ik had er dan 10 jaar langer van kunnen genieten. Nadien is in muzikaal opzicht nauwelijks iets meer van hem vernomen. Datzelfde geldt ook voor Wayne Sutton die een heerlijk album maakte met Walking Disaster. “Met Walking Disaster heeft Sutton een niet geringe bijdrage geleverd aan de toch al zo rijke traditie van eigenzinnige Texaanse singer-songwriters”, schreven we toen. Opvallend is dat we in die maand best veel recensies schreven van albums van artiesten die we daarna nooit meer tegenkwamen. Dat 
geldt bijvoorbeeld ook voor de echt lekkere albums van TJ McFarland, Luke Zimmerman en JJ Baron (diens cd Brand New Stranger blijft een favoriet hier). En ook de groepen OK Jones en Black Water Gospel kenden geen muzikaal vervolg. De opwindende honkytonk-band Gas Money uit Philadelphia heeft een nog steeds werkende website en is ook op Facebook te vinden, maar het laatste plaatwerk was het toen door ons lovend besproken 22 Dollars.
Een behoorlijke Zweedse inbreng was er trouwens die maand van Thomas Denver Jonsson, Lars Bygdén, Amandine en The Chrysler.
Grappig is dat Krista Detor deze dagen net een nieuw album laat verschijnen, precies tien jaar nadat we zo onder de indruk waren van Mudshow.
En tenslotte moeten we natuurlijk Kicking Television noemen, het live-album van Wilco dat we echt kunnen scharen onder de noemer “legendarische liveplaten”.
Dit alles en nog veel meer uit november 2005 hebben we in een playlist gezet die je in ruim anderhalf uur tien jaar terug in de tijd katapulteert. Te beginnen met het monumentale I’m The Werewolf van Tandy.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie