De leden van de Doug Prescott Band zien er op de achterkant van het hoesje van Wasteland (eigen beheer) uit als nogal bedaagde heren die in hun vrije tijd wat country spelen. De gephotoshopte afbeelding toont ze in een woestijn. Daar zijn ze dan in gedachten, want in North Carolina waar ze vandaan komen heb je geen woestijnen. Het titelnummer waarmee het album opent heeft precies de westernsfeer die je kunt verwachten. Maar het heeft ook een psychedelisch kantje. Aan het eind van de plaat staat een Indiase versie met Hindoestaanse instrumenten als sarangi, santoor en tabla. Tussen die twee uitvoeringen van het titelnummer staan tien liedjes van een band die meer avontuur laat horen dan je zou vermoeden. Het begin van Trail Of Tears brengt de band Barefoot Jerry even in herinnering. Daarmee bewijs je als artiest dat je allesbehalve doorsnee bent. Boulevard Of Broken Dreams heeft Knopfleriaanse gitaarlicks, op Cat Got Your Tongue? laveert Prescott tussen NRBQ en Fred Koller. Die laatste naam komt ook boven bij Real Gone Jack, terwijl ook te denken valt aan Dusty Chaps. De piano geeft zich over aan wat western swing en het koortje grijpt terug naar de tijden van de Jordanaires. Wild Ones doet het met trompet en castagnetten en brengt derhalve een Mexicaanse sfeer. Keeping The Demons At Bay is blues met orgel. Al met al brengt Wasteland vooral countryrock zoals die in de jaren zeventig in het zuidoosten van Amerika werd gemaakt.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie