Scandicana, we halen die term nog maar eens boven voor het debuut van Kristoffer Bolander. Niet dat zulks nu direct veel duidelijkheid schept, maar dat doet americana ook niet. Ik versta eronder: melancholische rock of pop met onmiskenbare folk- en countryinvloeden. En wel, dat is nu precies van toepassing op I Forgive Nothing (Tapete Records/Sonic Rendezvous). De grondtoon op de elf liedjes is weemoedig, zonder dat het nu direct een verdrietige of navelstaarderige boel is. Het titelnummer, gebaseerd op een citaat uit een novelle van Samuel Beckett (Malone Dies) straalt zelfs een zekere grimmigheid uit. Op de meeste nummers wordt Bolander begeleid door een hele band waarin de pedal steel van Johan Bjorklund opvalt. Maar ook het atmosferische gitaarspel, op b.v. het ruim zesenhalve minuut durende Rooted mag genoemd worden, alsook de warme toetsenspel dat her en der te horen is. Bolander, die eerder spil was van de Zweedse folkrockgroep Holmes, heeft een beetje geknepen stem. Persoonlijk vind ik dat geen enkele bezwaar. Wat wel opvallend is het Scandinavische accent (of is het typische Zweeds?), waarmee Bolander zijn teksten zingt. Ook dat stoort me overigens niet. Dat zou het wellicht wel gedaan hebben als die melodieën van Bolander niet zo ijzersterk waren. Het breeds opgezette In Vain is daarvan mischien wel het mooiste voorbeeld. Fijn plaatje dat een plaatsje verdient naast de albums van I’m Kingfisher, Kristofer Åström en Egil Olsen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie