Eerlijk gezegd overviel mij bij beluistering van de eerste tonen van Another Black Hole (Gypsy Eyes) een zekere Malcolm Holcombe-moeheid. Zo’n tien jaar geleden, ten tijde van het verschijnen van I Never Heard You Knockin’ en Not Forgotten, was ik erg onder de indruk van het werk van deze man. Maar gaanderweg, bij het verschijnen van iedere nieuwe plaat, verloor ik steeds meer interesse. Ik had het wel zo beetje allemaal gehoord. Die indruk werd niet weggenomen door het eerste nummer van deze nieuwe plaat, die weer werd opgenomen door Ray Kennedy en waarop, zoals zo vaak, Jared Tyler Holcombe’s voornaamste aide de camp is. De kenmerkende gruizige stem van Holcombe in een rootsy nummer waarin de dobro van Tyler een belangrijke bijrol speelt; dat kende ik inmiddels wel. Maar gelukkig wordt er in het tweede nummer, de titelsong, uit een ander vaatje getapt. Hier is het ineens het elektrische gitaarspel van Tony Joe White dat de aandacht opeist. En de atypische percussie van Roy “Futureman” Wooten. Beide maken nog een paar maal hun intrede, b.v. in Don’t Play Around en het heerlijk rockende Papermill Man. In dat laatste nummer hoor je bovendien de soulvolle achtergrond van Drea Merritt. Maar het mooist vind ik toch Heidelberg Blues, een heel rustig nummer over geweld en oorlog en September, dat eveneens heel ingetogen is. Zo is er ook op dit nieuwe album, naast een paar nummers die weinig of niets aan het oevre van Holcombe toevoegen, toch ook weer voldoende moois te vinden.
Vanaf 18 april toeren Malcolm Holcombe en Jared Tyler door de Lage Landen. Zie agenda.
15/04/2016 Permalink
Eerlijk gezegd had ik die Holcombe-moeheid al vanaf het eerste album van deze man.
Hij heeft me nooit kunnen raken met zijn muziek.
21/04/2016 Permalink
Ligt toch echt aan jullie en niet aan de muziek van Holcombe.
22/04/2016 Permalink
Daar twijfel ik geen moment aan Arjan
23/04/2016 Permalink
Holcombe: niks mis mee, hoewel de ene plaat wat meer aanspreekt dan de andere….deze is in ieder geval goed, onderscheidend ook 🙂
23/04/2016 Permalink
Down the river was een van mijn favoriete platen uit 2012, dat niveau heeft hij daarvoor en daarna wat mij betreft nooit gehaald. Pitiful blues viel me dan ook behoorlijk tegen. Deze vind ik wel weer een stukje beter, maar naar mijn bescheiden mening nog altijd mijlenver verwijderd van het niveau van Down the river.