Begin jaren tachtig verlaat Dave Graney met zijn Moodists Melbourne, Australië om zijn heil in Engeland te zoeken. Dat levert in ieder geval in 1984 een goed album op met Thirsty’s Calling en de ijzersterke single ‘Runaway‘, waarop de gehaktmolen-achtige stem van Graney het opneemt tegen een muur van gruizige gitaren. Aan het eind van de jaren tachtig is Dave Graney weer terug in Australië, bevrijd van het groepsconcept en gerevitaliseerd door een ep met The Coral Snakes, neemt hij in Melbourne een solo-album op – niettemin begeleid door The Moodists, die nu The White Buffaloes heten. Op My Life On The Plains is de loodzware postpunk – en ook de gorgelstem – geheel verdwenen; in plaats daarvan klinkt een zelfverzekerde singer-songwriter die eer betoont aan grote songschrijvers als Fred Neil (‘The Dolphins’), Gram Parsons (‘Brass Buttons’) en Gene Clark (‘In A Misty Morning’). In feite is My Life On The Plains pure americana, met zijn Wilde Westen-sfeer in beeld – Billy The Kid, Custer en een stampede van buffels – en geluid. Graney covert bovendien de traditional ‘The Streets Of Laredo’ meesterlijk, en zijn eigen compositie ‘Robert Ford On Stage’ is weergaloos met zijn stemmige sfeer, rinkelende gitaren en wuivende pedal steel. Kortom, My Life On The Plains is in alles een vergeten americana-klassieker uit een onverwachte hoek. De cowboy Dave Graney is maar kort op het toneel, dus is My Life On The Plains helaas al snel naar de vergetelheid gedrukt.
Nobody’s Gonna Love You / Robert Ford On The Stage / Take Me For A Ride / I’ll Set The Scene / In An Misty Morning / Girl In The Moon / Brass Buttons / I Can’t Want You / Dolphins / The Streets Of Laredo
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie