The Tiny – Joy Kills Sorrow – Patty Larkin – Jess Klein – Janet Martin
The Tiny is een Zweeds duo dat wordt gevormd door het echtpaar Ellekari Larsson en Leo Svensson. De twee zijn bijzonder druk met bijdragen aan platen van zeer uiteenlopende andere artiesten en dit Gravity & Grace (Almost Musique/Munich) is hun derde cd. Het album is geproduceerd door Paul Webb, voorheen bassist van Talk Talk. Het is vooral de bijzondere stem van Ellekari die blijft hangen. Net Kate Bush namelijk. Wie zo’n stem eens in combinatie wil horen met een zingende zaag kan hier terecht. Avontuurlijke folkmuziek waar het experiment nergens in de weg staat van de leuke liedjes.
Het uit drie vrouwen en twee mannen bestaande Joy Kills Sorrow speelt Boston-bluegrass. Dat is uiterst verantwoorde muziek die teruggrijpt op oude tradities en daar de goede manieren van de politiek correcte Bostonfolkies aan toevoegt. Erg aards is het niet. Darkness Sure Becomes This City (Signature Sounds/Continental/Munich) is minder donker dan je op grond van die titel zou mogen verwachten. Eerder een beetje braaf. Natuurlijk wel met piekfijn snarenspel en ook mooi gezongen door Emma Beaton.
Patty Larkin viert haar 25-jarig jubileum als singer-songwriter met de dubbel-cd 25 (Signature Sounds/Continental/Munich) waarop ze 25 nummers uit haar catalogus uitvoert. Steeds met een andere gast. En dat zijn niet de minsten. Om er een paar te noemen: Martin Sexton, Rosanne Cash, Shawn Colvin, Suzanne Vega, John Gorka, Janis Ian, Greg Brown. Een bijzonder jubileumcadeau voor haarzelf en de fans.
Jess Klein nam haar zevende cd Bound To Love (eigen beheer) op in Austin, Texas, met producers Scrappy ‘Jud’ Newcomb en Mark Addison. Onder de gasten bevinden zich Slaid Cleaves, Matt the Electrician, Kim DesChamps en Freedy Johnston. Haar stem, met een snik en tegelijkertijd strijdbaar en ietwat scherp, leent zich uitstekend voor de rockende americana die ze brengt. De liedjes kunnen stuk voor stuk op de radio, maar het is de vraag of dit soort muziek daar nog te horen is. De radio zou er wel leuker door worden.
Op Hemifran staat een prachtige foto van Janet Martin. Cowboylaarzen, jeans, giletje en zo’n fijne lange colbert. De foto deed me op de een of andere manier denken aan de portretten van New Riders Of The Purple Sage op Gypsy Cowboy en kon alleen om die reden al op goedkeuring rekenen. Maar goed, haar muziek op Passage (eigen beheer), geeft die ook reden tot blijdschap? Grappig genoeg begint de cd met Purple Sunrise, puur toeval, want dat zagen we pas na de vergelijking waarmee dit stukje begint. Purple Sunrise is een fijn countryrocknummer waarin gereisd wordt, altijd goed. Net als Jess Klein schrijft Janet Martin liedjes met sterke melodielijnen die op de radio thuishoren, maar er staan ook wat wegglijders op.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie