Ze heten Last Of The Easy Riders. Ze zien er uit als Last Of The Easy Riders. Ze klinken als Last Of The Easy Riders. Want ja, de muziek sluit helemaal aan bij de portretfoto op de hoes van Unto The Earth (Agitated Records/Konkurrent). Vier jongemannen die in hun jeans balanceren op het snijvlak van de jaren zestig en zeventig. Toen ontstond de countryrock. Last Of The Easy Riders waren daar niet bij, maar op dit album doen ze alsof ze dat wel waren. Dat is misschien niet helemaal origineel, maar wel verrekte lekker. Ze zweven als The Byrds over that high desert sky. Freewheelin’ als motto. Niet te precies. Niet te netjes. It Won’t Be Long staat niet erg helder op de band; dat onderstreept alleen maar dat ze teruggaan in de tijd. Niet schrikken als het titelnummer de melodielijn van I Was Made For Loving You van Kiss gebruikt, het is verder heerlijke countryrock. High And Lonesome is weer helemaal een vlucht met The Byrds in gedachten. De cosmic American music van Last Of The Easy Riders is zo spacey als wat. Het is een trip over een dark desert highway. Renegades, drifters en gypsies die op weg zijn naar the mesa where the sagebrush grows. Op zoek naar iets vredigs tussen canyons en mountaintops. Moonlight shines. Always getting high. Bijzonder is dat de drummer (Mitch Mitchum), bassist (Dan Duncan) en toetsenist (George Szegedy) de zangers zijn. Van de gitaristen Brad Grear en Christopher Minark verzorgt alleen de laatste wat achtergrondvocalen. Deze band uit Colorado gelooft net als Promised Land Sound, Cordovas en Beachwood Sparks nog altijd in American Beauty.
23/02/2018 Permalink
Mooi retroplaatje.