1984, de rootsrock krijgt weer een stevige poot aan de grond. R.E.M. vestigt zijn naam; John Fogerty beleeft een wederopstanding. Rank And File, Green On Red, The Blasters en ja, The Legendary Stardust Cowboy maken naam. Rootsrock en cowpunk zijn hot – evenals Jason & The Scorchers. Gewapend met een handvol songteksten, een gitaar, de bijbel en een fles whiskey verruilt Jason Ringenberg in 1979 zijn woonplaats in Illinois voor Nashville. De slungelige boerenkinkel met een romantische inslag en een diep verankerd gevoel voor de traditie van de country & western formeert er zijn eerste Scorchers. Als Ringenberg een jaar of twee later in contact komt met een barband zonder frontman die in tweederangs bars een zakcentje verdient, bestempelt hij het punky rock-‘n-roll-trio als zijn nieuwe Scorchers.
Samen met gitarist Warner Hodges, bassist Jeff Johnson en drummer Perry Baggs schuimt Jason eerst de cafés in Nashville af, om vervolgens in steeds grotere cirkels het Midwesten onveilig te maken met hun repertoire van hortende country, gejaagde rhythm & blues en verwoestende rock. Jason & The Scorchers hebben ondanks de beroerde muziekcultuur in Nashville het tij mee. De gruizige muzikale cocktail van het kwartet sluit nauw aan bij de nieuwe lichting van Rank And File, The Blasters, The Gun Club en Los Lobos. Ze toeren in het voorprogramma van R.E.M. en nemen als voorproefje op hun eerste volwaardige album voor major EMI America de mini-lp Fervor op. In het voorjaar van 1985 komt het door Memphis-legende Terry Manning geproduceerde Lost & Found uit – en het maakt een verpletterende indruk. Ook in Nederland, waar Jason en zijn Scorchers op Pinkpop mogen optreden. In kolkende songs als ‘Last Time Around’, White Lies’ en ‘Shop It Around’ klinken The Scorchers als een mix tussen de plattelandsneefjes van de Ramones en het derde generatie-addergebroed van Hank Williams en Johnny Cash. Maar Jason laat zich ook van zijn gevoelige en melancholieke kant horen, zoals het door een weeë pedal steel begeleide ‘Still Tied’. Het centrale nummer op Lost & Found is niettemin ‘Broken Whiskey Glass’, dat traag en miserabel begint maar ontaardt in een furieuze honky tonk-rocker.
Lost & Found plaatst Jason & The Scorchers even in de voorhoede van de gitaarmuziek met roots-inslag en staat centraal in de korte cowpunk-hausse. Lang duurt het niet, want Still Standing van een jaar later stelt teleur. De hardrockgitaren, holle productie, mascara en foute kapsels – al draagt Jason zelf zijn onafscheidelijke Stetson – maken van The Scorchers een bijna-parodie. Over parodie gesproken: twintig jaar later is Ringenberg nog immer actief; als Farmer Jason, schrijver en zanger van kinderliedjes. Maar ook moet worden opgetekend dat Jason met zijn Scorchers in 2010 met het geweldige Halcyon Days een kortstondige maar glorieuze terugkeer beleeft. Een held, toch.
Last Time Around / White Lies / If Money Talks / I Really Don’t Want To Know / Blanket Of Sorrow / Shop It Around / Lost Highway / Still Tied / Broken Whiskey Glass / Far Behind / Change The Tune
04/04/2018 Permalink
En gitarist Warner Hodges is ook nog overactief met Dan Baird & Homemade Sin. Plus tig andere bands zowel op tour of als gast gitarist.
05/04/2018 Permalink
En uit betrouwbare bron: Jason en Warner gaan de studio in voor een nieuwe plaat. Hoewel de releases sporadisch zijn, blijven ze de top als het gaat om altcountry
06/04/2018 Permalink
In het kader van Paradiso 50 jaar en legendarische concerten, wat dachten jullie van deze: 3 juli 1995 Wilco en Jason & The Scorchers.
Ik heb heel veel popconcerten bezocht maar dat concert staat nog steeds in mijn top 10 of alltime. Wilco maakte zijn podiumdebuut in Nederland en tourde ter promotie van het debuutalbum “A.M.”. Wilco nog met Jay Bennett. Die drie kwartier waren al overdonderend maar er was nog weinig belangstelling voor deze nieuwe band. De zaal liep pas vol in de aanloop van Jason. Jason was in topvorm net als stergitarist Warner Hodges. Halverwege het concert ging Jason voor een drankje naar de bar achter in Paradiso. De band speelde door en Jason zong door en stond daarbij gewoon met zijn schitterende cowboylaarzen op de Paradiso bar. Jason & The Scorchers ragde maar door die avond! “Cowpuk” op zijn best!
Altijd fan gebleven en veel later in Utrecht kon elke concertbezoeker een handtekening en gesprek krijgen. Jason zwaaide na een soloconcert elke concertbezoeker persoonlijk uit. Fijne gast en een geweldige artiiest.
06/04/2018 Permalink
Ik bedoel “Cowpunk” op zijn best!
07/04/2018 Permalink
Daar was ik ook bij!
Grandioos.
Wàt een band!
Fijn dat dit weer eens in herinnering wordt gebracht. Voor degenen die e.e.a. eens willen (her)ontdekken; luister dan vooral ook eens naar Clear Impetious Morning. Misschien niet zo goed als ‘Lost and Found’, maar wàt een sound op die plaat!
09/04/2018 Permalink
@sweatsockpimp: Blazing Grace was ook al niet te versmaden. Eigenlijk is Still Standing de enige (zeer kleine, want ook hier wat pareltjes) misser in hun oeuvre